سلام دوستان
دوستان آيا مي دونيد كه : بعضی از ما غرق در گذشته شدیم. تمام زندگیمون معطوف به گذشته ست. با کاش ها و اگرها زندگی میکنیم. قبل از خواب به گذشتمون فکر میکنیم. از خواب که بیدار میشیم میگیم که ای کاش قبلاً این کارو نمیکردم.
در مقابل، بعضی از ماها فقط به امید آینده زندگی میکنیم. با خودمون میگیم « من به آینده امیدوارم » و فکر میکنیم که کار درستی انجام میدیم که به فکر آینده هستیم.
برای همین، دو موجود همیشه تو خودشون یه خلاء احساس میکنند. خودشون هم نمیدونن چرا. نمیدونن که چی تو زندگیشون کمه.
اولی هیچ وقت به خوب شدن زندگیش امیدوار نیست. اون تصور میکنه که همونجوری که تو گذشته بوده، همونجوری هم باقی خواهد ماند.
دومی تصور میکنه که داره به آیندش فکر میکنه. ولی ای کاش فکر میکرد. فقط یه امیدواریه کاذب. چون هیچ تلاشی برای آیندش نمیکنه.
حتماً میگید خدا نکنه ما از این دو گروه باشیم. یا اگر هم باشیم میگیم ای کاش که نبودیم.
ولی تأسف بدرد نمیخوره. باید بلند شیم. باید شروع کنیم. باید از سکون خارج بشیم و حرکت کنیم.
نگیم از فردا صبح شروع میکنم. از همین حالا شروع کنیم. همین لحظه و همین ثانیه. از گذشته درس بگیریم و با زندگی در حال برای آینده برنامه ریزی کنیم.
ما که تو فردا زندگی نمیکنیم. ما در حال هستیم، پس باید در حال زندگی کنیم. گذشته که گذشت. اگه نگذشته بود که نمیگفتن " گذشته "
پس اصلاً مهم نیست که چه کردیم و یا چه باید میکردیم. مهم و مهمتر از اون اینکه که حالا باید چیکار کنیم؟
علاقه مندی ها (Bookmarks)