دختر مهربون

[سارا بانو]

سلام دوباره:

دیدم تاپیک فیلو سارا که بی صبرانه منتظرم بیان و از نگرانی رهامون کنن با تاپیک دختر مهربون داره قاطی میشه ...این تاپیکو می زنم تا دختر مهربون بدونه تنها نیست و همه ما منتظریم حرف های زیباشو بشنویم و اگر بتونیم کمک کنیم.

منم وقتی به هم میریزم. . .
وقتی خودم رو تنها و بی کس میبینم. . .
فقط فکر مرگه که آرومم میکنه. . .
فقط مرگ. . .

دختر مهربون ، فیلوسارا چرا ؟

خب تاپیک برای فیلو سارا بود ولی فعلا که نیستن به نظرم خیلی خوب می شود اگر "دختر مهربون" عزیز بیایند و صحبت های مدیر همدردی را ادامه دهند

ببخشید اگه اومدم اینجاو توی تاپیک ایشون دارم نظر میدم.
خدایی که من ازش یه عالمه صفتای خوب شنیدم، راضی نیست بنده هاش زجر بکشن.
اون داره هر روز زجر کشیدنای منو میبینه و به روی خودش نمیاره. دیشب هزار بار ازش خواستم که . . .

اگه تا الان موندم فقط بخاطر حروم بودنش بوده. وگرنه خیلی وقت پیش رفته بودم. . .

بهش قول داده بودم حرفامو فقط به خودش بگم
شکایتامو پیش خودش ببرم. . .
اما وقتی جوابی بهم نمیده . . .

با سلام
يه كمي داره موضوع اين دو عزيز با هم مختلط ميشه.
تصور مي كنم اگر دو تاپيك جداگانه داشته باشيم بهتر مي توانيم توجه خود را روي صاحبان تاپيك تمركز دهيم.

خواهش مي كنم در ايجاد تاپيك جديدي اقدام شود تا پيگيري كنيم.

دختر مهربون ما همه منتظریم عزیزم...

[مدیرهمدردی]

سلام
تشكر مي كنم از سارا بانو

ما هم منتظر دختر مهربون در اين تاپيك هستيم. كجايي ؟!

[فرانک1389]

یه دختر مهربون حتما مهربونه که این اسمو روش گذاشتن ، واسه همین زود میاد و با همدردهاش صحبت میکنه، در ضمن یه دختر مهربون میدونه که خدا از اون مهربونتره !.

[دختر مهربون]

سلام.
سارا بانوی عزیز خیلی ممنون که انقدر مهربونی.
از بقیه ی بچه ها هم ممنونم.
من اینجا و اینجا یه خورده صحبت کرده بودم.
دیروز، یعنی دوشنبه رفتم سراغ مشاور سابقم. هرچند مشاوره رو کنار گذاشته بودن ولی به اصرار من قبول کردن که یه جایی همدیگه رو ببینیم. همه حالتای روحیم رو براشون توضیح دادم. یعنی نوشته هام رو بهشون دادم. حدود 1 ساعت با هم حرف زدیم. به یه نتیجه هایی رسیدیم. ولی گفت که بازم باید بیای پیشم. گفته بودم که حرف زدن از خودم برام خیلی سخته. اون نوشته ها رو که خوندن، گفتن"خیلی خوشحالم که بالاخره حرفت رو بهم زدی"
من کسی رو ندارم. نه که نداشته باشم. حامی روحی ندارم. ولی خدا رو شکر هم پدر دارم هم مادر هم خانواده ای که هرچند فقط از بیرون خیلی آروم و خوب و حسرت بر انگیزه.خدا رو بخاطر همه اینا و همه نعمتایی که داده و من نمیبینم و حتی اگه بخوام بشمرم نمیتونم، شکر میکنم. اما انگار مهم ترین چیزی که هر وجودِ انسانی بهش نیاز داره رو خدا یادش رفته به من بده.
من از شما دوستای گل عذر میخوام که بعضی وقتا یه حرفایی زدم که. . .
ولی توی شرایطی که خودم رو تنها میبینم، . . . خیلی شرایط سختیه. امیدوارم شماها هیچ وقت یه همچین حسی رو تجربه نکنید. تنهایی ای که توی اون سرما تمام وجودتون رو میگیره. همراه زمینی و خاکی ای برای خودتون نمیبینید و خدای مهربونتون هم به جرم بنده بد بودن، پشتتون رو خالی کرده باشه. توی این موقعیته که فقط فکر مرگ آرومم میکنه. مرگی که منو رها میکنه از همه ای وابستگی ها و این نیازا.

[دختر مهربون]

سلام دوستای خوبم.
میشه لطفا توی این زمینه کمکم کنید:
نمیدونم تا وقتی دوباره جور بشه و برم پیش مشاورم چی کار باید بکنم. اوضاعم اصلا تعریفی نداره. ایشون سرشون شلوغه. خیلی معلوم نیس دیدار بعدیمون کی باشه. با حرفاشون خیلی آروم شدم اما . . .
میشه کمکم کنید تا تحملم زیاد بشه؟
ممنونم از همتون.

[niloofar 25]

سلام دختر مهربون عزيز!
منم به درد كم تحملي مدتهاست كه دچار م!مطلبتو راستش رو بخواي نخوندم ولي براي كم تحمليتون!
فكر شو نكن مشكلي كه تو بزرگش ميبيني در ابعاد دنيا بسيار كوچيكه پس اگه حتي به طور موقتي به فراموشي بسپاري يا بهش كم توجهي كني هيچ اتفاق خاصي نمي افته!
وتوكل به خدا تو بحران ياد گرفتنش سخته ولي راهيه بس عجيب !خدا به همه مون توفيقشو بده!
موفق باشي!

[ashnayedirooz]

اول این که خدا پشت هیچ بنده ای را خالی نکرده و نمی کنه خودش گفته اگه بندگان من می دونستند چقدر بهشون مشتاقم از شوق وصل من جان می سپردند. قصه کوزه های حضرت نوح را شنیدین؟ کوزه هایی که به حضرت نوح دستور می ده بسازتشون بعد دستور می ده بشکندشون. حضرت نوح دلیلشو می پرسه می گه تو کوزه هایی را که ساختی سختته بشکنی چطور انتظار داری من بنده هام را عذاب کنم؟

قصه بد بودن و خوب بودن قصه این نیست که خدا از من و شما دور می شه قصه اینه که سیاهی و سفیدی، نور و تاریکی نمی تونند با هم جمع شن. هر چقدر تاریکی را بیشتر به دلمون دعوت می کنیم نور کمتر می شه چیز عجیبیه ؟ برعکسش چی ؟ وقتی دل پر از چیزهای بی خود می شه جایی واسه خدا نمی مونه حالا ما نارحتیم که خدا تو دلمون نیست اما دلمونو خالی کنیم خدا جایی نرفته !
پس چرا عذاب می کنه ؟ چرا امتحان میکنه ؟ چرا ...
نمی دونم تا الان تدریس کردین ؟ من وقتی توی دانشگاه تدریس می کردم (حالا استاد دانشگاه نبودما اما برخی کلاس ها را برگزار می کردم) وقتی کسی چیزی می پرسید یا چیزی را می خواستم به بچه ها یاد بدم سعی می کردم براشون ایجاد سوال کنم یا تهدید و تشویقشون کنم که برن یه موضوع را در موردش تحقیق کنند. استدلالم این بود که اگر چیزی را خودشون یاد بگیرند هم براشون ماندگارتره هم بهتر یاد می گیرند و هم ارزشش را می فهمند من فقط راهنمایی می کردم که چه چیزهایی باید یاد گرفته بشه خوب حالا اگه کسی تنبلی کرد یه ابزار تهدید هم گذاشتند به نام نمره که اگه کسی کار نکرد خوب ازش استفاده کنی حالا اگه کسی کار نکرد و نمره گرفت اونی که کار کرده و نمره گرفته شاکی نمی شه ؟

این روند آموزش و سواد آموزیه دیگه؟ خوب ما واسه روند خوب شدن و لایق شدنمون واسه خوبی ها هم باید روندی داشته باشیم دیگه؟ بنا شد تاریکی و روشنی با هم یه جا قرار نگیرند پس نمی شه من تاریک برم وسط دل روشنی یعنی تو بهشت باید اول روشن شم بعد! این یه روند داره دیگه ؟ حالا ما را بگذارید دانش آموز نظام آموزشی مون هم بگذارید دنیا!
حالا می خواهیم نمره خوب بگیریم یا نه ؟

[maryam591]

سلام دختر مهربون
باور كن احساست رو با تمام وجود درك مي كنم. دردي كه ازش حرف ميزني و تنهايي كه مثل خوره روحت رو آزار ميده. تو اين جور شرايط شايد نشه با كلام آرومت كرد. خودت ميدوني كه خيلي نعمتها بهت داده شده، دوست نداري بنده ناسپاسي باشي و خدا رو هم خيلي دوست داري، اما خوب خسته اي، خيلي خسته، خسته از خواستن، سعي كردن و نرسيدن. خيلي تلاش ميكني كه با شرايط كنار بيايي، كه مثبت فكر كني، كه منتظر روزهاي خوب بموني، اما خوب هر آدمي يه ظرفيتي داره، يه موقع هايي ميرسه كه صبر و تحملت تموم ميشه، كه فكر ميكني نكنه بيهوده بوده اين همه تلاش كردن و نتيجه نديدن. به خودت ميگي مگه چه گناهي مرتكب شدي كه سرنوشت خواسته كه تنها بموني، چرا هرچي تلاش ميكني نتيجه نميده، چرا نبايد بتوني مثل بقيه زندگي كني، مثل بقيه با كسي باشي كه رنگ زندگيتو عوض كنه و چرا و چرا و هزاران چراي ديگه كه با تكرارشون فقط دلتنگتر و پريشونتر و افسرده تر ميشي.
تو اين جور مواقع فقط يه راه داري عزيز دلم. راهي كه هميشه آخرش بهش ميرسي. بازم منتظر موندن و توكل كردن و ايمان داشتن به اينكه اون داره همه اين روزهاي سخت رو مي بينه، داره اشكهاتو و تنهاييهاتو ميبينه و محاله كه بالاخره پاسخت رو نده و تو رو تنها رها كنه...

[دختر مهربون]

ممنونم دوستای گلم.
ashnayediroozعزیز، درسته. راست میگید. همه حرفاتون رو قبول دارم. اما نمیدونم از کی اینجوری شدم که همه رابطم با خدا رو یه طرفه میبینم. نه که فک کنم خدا جوابمو نمیده و همش من باهاش صحبت میکنم. نه. من میدونم خدا همیشه حواسش به من هست. باهام هست، سمیع و ناظر من هست. ولی اینا دونسته هامه. حس کردن یه چیز دیگه هست که این حس کردن رو خدا به هر کسی نمیده. اینکه حسگرام دیکه توجه خدا به سمت خودم رو حس نمیکنه ناراحتم. فکر میکنم انقدر تاریکی و گناه توی دلم هست اینجوری شدم. میدونم تقصیر خودمه. ولی یه آدم با بار گناه زیاد که بیشتر به یه همچین حسی نیاز داره. فکر میکنید یه گناهکار اگه یه لحظه، فقط یه لحظه این طعم رو بچشه، دیگه حتی چشماشو یه لحظه از راه مستقیم بر میداره؟!!!
منم میخوام روحم روشن بشه. میخوام رها بشم از تاریکی ها و ... اما رمقی ندارم شروع کنم. فقط تا اینجا تقریبا تونستم خودم رو نگه دارم و از ایس سیاه تر نشم.
راجع به تدریس و اینا که گفتید، من حرفم اینه که شاید یکی از شاگردا تحملش کم باشه. صبرش تموم شده باشه، یهو قید همه چی رو میزنه و میره درس رو حذف میکنه و خودش رو خلاص میکنه. ولی اینجا نمیشه این کار رو کرد. اینجا این کار حرومه. نمیشه درست رو حذف کنی و خلاص بشی.
ازت ممنونم که راهنماییم کردی.

niloofar 25عزیز،
آره مشکلات تمام ذهنم رو گرفته. بلد نیستم چجوری باید به صداهایی که هر روز داره توی ذهنم بلند بلند تکرار میشه گوش نکنم. بلد نیستم.

maryam591 عزیز، چقدر خوب نوشتی. حس و حالم با نوشتت تطابق کامل داره.

چند بار متنت رو خوندم و هر دفه اشکام. . .

حال و روزم همینه. و راست گفتی. راهی نیست جز انتظار. راهی که اول و آخرش خودتم میدونی تنها راهه. ولی از بس وسط راه تردید میاد توی دلت و کاسه صبرت لبریز میشه و هی التماس میکنی به خدای خودت که خدا ببین داره صبرم تموم میشه، خدا حواست باشه از دستات نیافتم و هزار تا التماس دیگه و تو فقط سکوت میشنوی و سکوت سکوت، توی این وضعیته که دوس دارم خلاص بشم. اما این کار رو هم برام نمیکنه. و میذاره همین جوری ادامه پیدا کنه.

معمولا اولین و دوس داشتنی ترین همراهایی که آدم داره، پدر مادر و خانوادشه. اینا رو دارم ولی انگار ندارم. هستن ولی انگار نیستن. ناشکری نمیکنم. بخاطر وجودشون از خداممنونم. ولی. . .
حرفامو به خدا زدم. گلایه هام رو به خدا گفتم. میدونم شنیده. میدونم داره نگاهم میکنه. میدونم.
اما کاش حواسش بیشتر به دستای خالیم باشه که پیش هر ناکسی دست نیاز بلند نکنم. خودش دستامو بگیره. فقط خودش.

[دختر مهربون]

زخم هایی هست که مثل خوره روح را آهسته میخورد و میتراشد
.
.
.
این درد ها را نمیشود به کسی اظهار کرد . . .