بازگشت

[بالهای صداقت]

سلام دوستان هم تالاری
سال 89 را همگی به نحوی آغاز کردیم
برخی به نیت قلبی شون رسیدند ... و بعضی هنوز منتظرند...
:: هیچ دقت کردید همه ما ( اونهایی که مثل خود من برای کسب راه حل مشکلشون به این تالار اومدند) وقتی اولین بار به این تالار قدم می گذاریم کمی تالار را زیر و رو می کنیم وقتی اعتمادمون جلب شد ...سر سخن باز می کنیم و از مشکلاتمون می گوییم ...
بچه های قدیمی تالار ابتدا به همدردی که هدف اصلی سایت هست =همون طور که از اسمش پیداست= می پردازند بعد که آرامش کمی حکمفرما شد راه کار ارائه می دهند
به تفسیر مشکل و مسئله می پردازند
رفتار شحص را تحلیل می کنند
و سپس کم کم که در شخص موقعیت پذیرش و تغییر را دیدند دوستان سعی در بازسازی شخصیت شخص می کنند و به عناوین مختلف با حرفها و لحن های متفاوت حس امید و اعتماد به نفس را روشن می کنند و سعی دارند که شخص خودش را دوباره بشناسد ...اشتباهش را متوجه شود...در صدد رفع آن برآید ...از اشتباهش درس بگیرد و دوباره آن را تکرار نکند...

****

می خواهم اون نکته ای که تازه بهش رسیدم و عمیقا توی وجودم نفوذ کرد و توسط اون درهای آرامش حقیقی به رویم باز شده را با شما دوستان خوبم در میون بگذارم ... دوست دارم این حس آرامش و امید در وجود تک تک اونهایی که مثل من هستند رخنه کنه و اونها هم به این حس خوب به این برداشت دلنشین به این حقیقت دلچسب برسند

== اون نکته توبه هست ==

آره توبه
می دونید توبه یعنی چی؟
یعنی
==>>بازگشت از غیر خود به خود...
==>>بازگشت از راه خطا به راه صواب...
==>>...

در معني توبه اين نکته لحاظ شده است که انسان بايد به طرف خدا برود.
فطرت اصلي‌اش اقتضا مي‌کند که به سوي خدا حرکت کند.
وقتي که در اين مسير فطري انحراف پيدا مي‌شود توبه اين است که به راه راست برگردد.

وقتي عقل متوجه می شود به اين‌که آدم راه عوضي رفته مي‌گويد: بايد برگردی.


خيلي وقت‌ها خوشمان نمي‌آيد که اين حرف‌ها را بشنويم!
ولی یه لحظه درنگ کنیم ... بیایید فکر کنیم ...
راه هایی که تا به حال رفته ام نادرست بوده ...اشتباه بوده من را به جایی رسانده که الان هستم ... و حالا
آیا این مکان ، این نقطه ...همون جایی هست که من می خواستم؟
به همون چیزی که می خواسته ام رسیده ام؟

کمی فکر کنیم ... در مورد خودم می گویم ...
نه من اون جایی که می خواستم نیستم ...باید راه نادرست رفته را جبران کنم ...باید تلاش کنم ...باید راه درست را پیدا کنم و در آن راه قدم بگذارم

خوب با این همه حس بد با این همه ناامیدی با این همه خشم و عصبانیت از اشتباهاتم چه کنم؟
... پیش چه کسی سفره دلم را باز کنم ؟ که هم گوش دهد و من بتوانم بدون شرم و حیا به همه خطاهایم اعتراف کنم تا سبک بشوم و هم مرا ببخشد و امیدی دوباره به من نوید دهد که بیا تو را می بخشم که من بخشنده ترینم ... بیا به سوی من که من از خودت مشتاق ترم و هم اینکه آبرویم نمی ریزد که او ستارالعیوب هست


شده با خدا درد و دل کنید... چقدر سبک می شوید...مگه نه...
بیاید از همه گناهانمون توبه کنیم
از غیبت
از ریا
از کبر
از فخرفروشی
از دل شکستن
از تهمت ناروا
از دروغ
از غرور
از ...
پیش خالقمون عهد و پیمان ببندیم که از این صفات نادرست پشیمونیم و از کرده گریزان و از این به بعد خطا ها را تکرار نمی کنیم
==== وقتی پیش خدای خوبم سر فرود آوردم و از او طلب بخشش کردم ازش خواستم به من فرصت جبران بده ... فرصت بده تا بدی هایی را که مرتکب شده ام را اصلاح کنم ...از بنده خدا تقاضا ندارم ... از خدا می خواهم که این فرصت را به من بده...===
وقتی خدا از بنده اش راضی میشه ...مثل وقتی که مادر از فرزندش راضی هست >>> چه رضایتی در دلت می نشیند


اگر فکر کنيم مي‌فهميم که بايد دست از گناه کشيد و از راه خطا برگشت.
هم عقل مي‌گويد و هم شرع.
اما بسياري از اوقات آدم حال و انگيزه‌اي قوي براي توبه پيدا نمي‌کند.
چه کار بايد کرد تا آدم اراده توبه پيدا کند؟
و چرا در حال عادي از انسان چنين اراده‌اي بر نمي‌خيزد؟
توبه چگونه شروع مي‌شود؟ چه چيز مانع از توبه کردن مي‌شود؟

بدون شک توبه يک حالت اختياري است و هيچ کس مجبور نمي‌شود توبه کند.
کار اختياري تابع اراده آدم است. بايد اراده کنيم که توبه کنيم. اما اراده گزافي نيست. اين جور نيست که هر وقت براي هر کاري دلش خواست اراده کند. اراده بعضي چيزها خيلي ساده است و مقدماتي ندارد. راحت مي‌توانم حرف بزنم يا سکوت کنم.
ولي همه اراده‌ها اين طور نيست.

قدم اول)
آدم بداند کاري مفيد است.
قدم دوم)
چيزي را که آدم مي‌داند تا موقع عمل در ذهنش نگهدارد و در ذهنش زنده باشد.


چه کار بايد کرد؟

اگر بخواهيم توبه کنيم بايد چه کار کنيم؟ اول بايد بدانيم که توبه چقدر خوب است بعد اين دانسته خودمان را در ذهن زنده نگهداريم و توجه به آن داشته باشيم. چيزي هم مزاحم اين نباشد. ولي با اين که مي‌دانيم توبه خوب است اقدام نمي‌کنيم. به امروز و فردا مي‌اندازيم شيطان ما را فريب مي‌دهد مي‌گويد: يک مقدار تأخير، حالا دير نمي‌شود. گاهي جوان‌ها مي‌گويند که حالا وقت جواني‌مان است لذت خودمان را ببريم پير که شديم توبه مي‌کنيم!
سرّش چيست که آدم اراده توبه کردن از او سر نمی زند؟
اول آن‌که آن علم خيلي جدي نيست.
آدم يقين ندارد و شيطان آدم را به شک مي‌اندازد؛
پس بايد سعي کنيم آن قدم اول را محکم برداريم. درست فکر کنيم و باور کنيم که توبه کار خوبي است. سپس هميشه تا موقعي که موفق به عمل شويم، اين فکر را زنده نگهداريم و نگذاريم فراموش بشود.

به هر حال آن قدرتي که ما داريم و تواني که خداي متعال به ما داده در مقابلش هم عوامل مزاحمي وجود دارد. ولي مؤمن مي‌تواند از همان وقت بگويد: خدايا! به فريادم برس. اگر اين را جدي بگويد، در همان حال خدا به کمکش مي‌آيد. و اگر مثل شيعيان حقیقی راه توسل به اولياي خدا را هم بلد باشد ديگر خيلي راهش آسان‌تر مي‌شود. بنابراين بعد از اين که ما درباره ضرر گناهان فکر کرديم اولين قدمي که بايد برداريم توجه به خداست. خدايا به ما کمک کن تا اين گناه را ترک کنيم، تا توبه کنيم. البته اگر اين حال را هم پيدا نکنيم اين جور نيست که اصلاً نتوانيم ترک گناه بکنيم، ولي سخت است. اگر کمک و توفيق الهي شامل حال آدم بشود خيلي کارش آسان مي‌شود. اگر ما بفهميم گناهي که مرتکب شديم چقدر قلب مقدس ولي عصر(عج) و قلب فاطمه زهرا(س) را ناراحت کرده است، انگيزه بيشتري پيدا مي کنيم که زودتر ترک کنيم. غير از اين‌که به خودمان ضرر زده‌ايم، کاري کرده‌ايم که دل بزرگاني مثل ائمه اطهار (عليهم السلام) به درد بيايد. توجه به اين‌ها باعث مي‌شود که انگيزه انسان براي تصميم بر ترک گناه و توجه قوي به خدا شود.


در زیر مطلبی را می گذارم که همگی اطلاع داریم ولی مرورش خالی از لطف نیست

شرایط پذیرش توبه

امام علی علیه السلام، در مورد توبه مفید و واقعی، شش شرط را بیان نموده‌اند که باید فرد توبه کننده این موارد را رعایت کند تا امیدی به بخشش از طرف خدا را داشته باشد که به ترتیب زیر است:
1) پشیمانی نسبت به اعمال گذشته
2) تصمیم نسبت به ترک اعمال گذشته
3) تصمیم به ترک گناه برای همیشه
یعنی تصمیم جدی برای ترک گناه را داشته باشد و اگر احیانا ناخواسته از روی شهوت گناهی کرد زود توبه کند اما اگر با وجود توبه، باز گناه را تکرار کرد چنین توبه‌ای پذیرفته نیست بلکه به بازی گرفتن خود و خداوند متعال است
ادای حقوقی که از مردم ضایع شده
چرا که توبه هر چند باعث پاک شدن انسان از گناهان است اما هیچ وقت حقوق ضایع شده دیگران را برطرف نمی‌کند بر این اساس یا باید حقوق مردم را به آنها برگرداند و یا حداقل از آنها رضایت طلبید.
4) به جا آوردن و اجباتی که از او فوت شده. مانند روزه قضا، خمس و زکات اگر برایش واجب بوده و...
5) چشاندن سختی عبادت به جسم خود در برابر لذت گناهان.
6) اندوه پشیمانی از گناهان به حدی که گوشتهای حرام را ذوب کند.
البته این دو مورد آخر شرط کمال توبه است. شخص توبه کننده در صورتی که چنین توبه‌ای کند، کلیه آثار گناه از وی پاک می‌گردد و چه بسا طبق آیه 70 سوره فرقان، خداوند گناهان وی را تبدیل به ثواب و نیکی نماید. که می‌فرماید « مگر کسانی که توبه کنند و عمل صالح انجام دهند، پس چنین کسانی را خداوند گناهانشان را به نیکی تبدیل می‌کند».
...راستی انگیزه ایجاد این تاپیک ، دو تاپیک در تالار بود
یکی صداقت به چه اندازه
دومی چه تضمینی دارد دوباره خیانت نکنی
به نظرم راهی که خداوند برای ما انسانها باز گذاشته (همون توبه) باعث میشه از عذاب وجدان بیرون بیاییم و بعد از توبه به راه درست برگردیم و مواظب باشیم که دوباره به خطا نرویم

ادامه دارد...

[THEN]

[align=justify]سلام بالهای صداقت عزیزم،

تاپیک مفیدی ایجاد کردی که می تونه جرقه ای برای همه کسانی باشه که در روزمرگی ها گیر افتادن.

پست گذاشتن من در این تاپیک مثل صحبت کردن دو نفر با دو زبان متفاوته که منظور اصلی همدیگه رو درک و تایید می کنند.

اگر فکر کنيم مي‌فهميم که بايد دست از گناه کشيد و از راه خطا برگشت.
هم عقل مي‌گويد و هم شرع.
اما بسياري از اوقات آدم حال و انگيزه‌اي قوي براي توبه پيدا نمي‌کند.
چه کار بايد کرد تا آدم اراده توبه پيدا کند؟
و چرا در حال عادي از انسان چنين اراده‌اي بر نمي‌خيزد؟
توبه چگونه شروع مي‌شود؟ چه چيز مانع از توبه کردن مي‌شود؟

فقط یک راه برای چیزی که شما بهش توبه می گید وجود داره، و اون "شهود" هست. انسان وقتی از انجام کاری حقیقتا برمی گرده (یعنی اون شرایطی که از قول حضرت علی برای توبه بیان کردید، درش ایجاد می شه) که با پوست و گوشت و استخونش لمس کنه که اون (به قول شما) گناهی که در وجودش هست داره آزارش می ده و دیگه میلی بهش نداره.

اگر بخوام شهود رو بیشتر توضیح بدم، مثل اینه که ما هیچوقت غذایی که فاسد و بدبو شده رو نمی خوریم، و حتی کسی نمی تونه مجبورمون به خوردن کنه، چه برسه به اینکه میل داشته باشیم و پرهیز کنیم! گناه ها هم همین شکل هستند، تاریک و متعفن و بدبو. اما ما این غذاهای متعفن رو می خوریم، چون تعفنشون رو نمی بینیم و چون بوی نفرت انگیزشون رو حس نمی کنیم.

مثلا چیزی که شما بهش می گید غیب کردن. این زهر آزاردهنده ای رو در وجود آدم می ریزه. زهری که اگر انسان حسش کنه، قطعا هیچ میلی بهش نخواهد داشت. اما اگر حسش نکنه، و به غیبت کردن عادت داشته باشه، پرهیز کردن ازش خیلی سختشه. و اگر هم موفق به ترک بشه، براش توام با تنش هست، نه لذت و شیرینی توبه و امتناع قلبی از تزریق این زهر به وجود خودش.

خوب حالا چه چیزی انسان رو به جایی می رسونه که بتونه حقیقت خودش و اعمالش و تاثیر اعمالش بر خودش رو "شهود" کنه، یعنی نه تنها با چشم هاش ببینه بلکه در عمق وجودش لمسشون کنه؟

خلوص.

هرچه وجودمون خالص تر باشه، یعنی از آلودگی ها پاک ترش کنیم، قدرت دیدن و درک کردن پیدا می کنیم.

و این کاریه که معمولا به تدریج رخ می ده. یعنی ذره ذره ناخالصی ها از وجودمون گرفته می شن. با هر قدمی که در راه حق برمی داریم، با هر نفسی که در حقیقت می کشیم.

و پیش نیاز این هم جدیت ما برای مواجهه با هر تجربه ی ناگواریه که از خوردن غذاهای متعفن کسب می کنیم. از اصراری که برای نگاه کردن به آنچه در حال خوردنش هستیم به خرج می دیم. یعنی نگاه کردن دوباره و دوباره و دوباره، از زوایا و فواصل مختلف. از زاویه انسان ها و نقش های مختلف و قرار گرفتن در فضاهای مختلف و ...

بصورت عملی تر اگر بخوام بگم، اینه که هر اتفاقی که در زندگیمون میفته رو کاملا بررسی و مجددا درک کنیم. و با بقیه ی حقایقی که تا حالا دریافتیم مقایسه کنیم و در کنار هم قرار بدیم ببینیم کدوم ها با هم جور در میان و کدوم ها نه ... تا به تدریج موفق به شهود دقیق تر حقیقت بشیم، و بر اثر چشیدن شیرینی "وجود"، در قدم برداشتن در راه حق با انگیزه تر بشیم، و این راه لحظه به لحظه پاک ترمون کنه و احساس ها و کنش ها و واکنش هامون "حقیقی" تر بشن (توضیح: حقیقی به زبون من می شه برگرفته از وجود و خالی از عدم). و به این شکل در راهی که به منظور طی کردنش خلق شدیم قدم برداریم.

بنابراین من خیلی این توبه های احساسی رو مفید نمی بینم:

بیاید از همه گناهانمون توبه کنیم
از غیبت
از ریا
از کبر
از فخرفروشی
از دل شکستن
از تهمت ناروا
از دروغ
از غرور
از ...
پیش خالقمون عهد و پیمان ببندیم که از این صفات نادرست پشیمونیم و از کرده گریزان و از این به بعد خطا ها را تکرار نمی کنیم

راهرو آن نیست که گه تند و گهی خسته رود، رهرو آنست که آهسته و پیوسته رود.

[/align]

[بالهای صداقت]

خدایا ! اگر من به تو بد کردم ، تو را بنده ای دیگر بسیار است،

اگر تو با من مدارا نکنی مرا خدایی دیگر کجاست؟!!

همچنان به انتظار پاسخ سایر دوستان می نشینم

[فرشته مهربان]

و برای این نوع شهود مقدمه هایی هست که کار هر کسی نیست و گرنه معصومین مطلق بیش از معدودی می شدند که ما شناخته ایم . در این صورت آیا می شود با عنوان مفید نبودن توبه های احساسی ، درب توبه را نگشود ؟

قرآن و روایات و حکایات جواب می دهند :

ان الله یحب التوابین

وعده هایی که برای توابین در روایات زیاد ذکر شده

و حکایتهایی از این دست :

حضرت موسی علیه السلام ، خدا را به اسماء مختلف صدا زد و در برابر هر اسمی خداوند لبیکی می گفت ، تا رسید به " یا الله الآثیم " ( ای خدای گناهکاران ) ، و خداوند دو بار لبیک گفت . حضرت موسی (ع) را سئوال پیش آمد که چطور در برابر بقیه اسماء یک لبیک و در جواب این اسم دو لبیک ؟ از خداوند پاسخ می شنود که بندگان گناه کار من چیزی ندارند که به آن بنازند و ....... در ادامه بیاناتی می فرماید که برانگیزاننده رقت قلب هر آدمی است چه رسد به کسی که واقف به گناه خود است .

وقتی فرعون و لشکریانش در پی حضرت موسی و همراهانش وارد نیل شدند و به امر خدا رود نیل آنها را در غرقاب فرو برد ، فرعون فریاد کرد که موسی نجاتم بده و قسم خورد که اگر موسی نجاتش دهد از راهی که تا حالا می رفته باز گردد و توبه کند ، حضرت موسی اعتنا نکرد و فرعون غرق می شود و بعد ندای خداوند به موسی می رسد که قسم به جلالم اگر به جای تو از من خواسته بود نجاتش می دادم .

بارگاه یزید و حضور حضرت زینب (س ) و امام سجاد (ع) و... در این بارگاه و ماجراهایی که گذشت است و... یزید از امام می پرسد : چگونه می توانم از آنچه کردم توبه کنم ؟ و امام توصیه به نماز غفیله بعد از نماز مغرب می کند ......


گبری 70 ساله بر سر راه موسی (ع ) به سوی کوه طور نشسته بود ، وقتی موسی (ع ) را دید ، پرسید: موسی به طور می روی ؟
فرمود : آری
پرسید : برای مناجات ؟
فرمود : آری
گفت : پیغامی دارم به خدا برسان ،

گـفـت : از قـول من به خدا بگو: من از خدايى تو ننگ دارم ، هرگز با روزى خود بر من منت منه ، من نه روزى تو را مى خواهم و نه منت تو را، نه تو خداى منى و نه من بنده تو!

دل موسى (عليه السلام ) از اين سخنان به جوش آمد ولى چيزى نگفت . چون به كوه رفت و بـا خـدا بـه مـنـاجات پرداخت ، مناجاتش در طور تمام شد اما نتوانست سخنان آن مرد را بازگو کند ، وقتی داشت برمی گشت ، ندای الهی آمد که موسی !

پس کو پیغام بنده ما ؟؟؟
موسی از شرم سر به زیر می اندازد و حضرت حق می فرماید : اى مـوسـى! نزد آن بنده برو و از جانب ما سلامى گرم به او برسان و بگو: خدا مى گويد: اگر تو از ما بيزارى ما خواهان توايم ، و اگر روزى مى دهيم تو از ما مگريز كه ما آغوش باز پذيراى توايم ! و در جواب تک تک توهین های آن مرد ، خداوند رحمن و رحیم پاسخ هایی سراسر عاطفی می دهد .

موسی در مسیر مرد را می بیند ، مرد از او می پرسد که پیغام مرا رساندی ؟ موسی می گوید : آری و پاسخ حضرت دوست را به او می دهد . و همین آتشی در جان پیر مرد می افکند ، و ناله سر می دهد و می گوید موسی آتش گرفتم ، زیر بار شرم دیگر تحمل ندارم ، نمی خواهم زنده بمانم ، به خدا بگو جان مرا بگیرد . و خداوند به حضرت موسی ندا می دهد که از مرد بخواهد کلمات توبه و شهادت به خدایی خدا و.. را برزبان آورد تا او را ببرد و چنین می شود .

و... حکایتهای دیگر که در فرصت های بعدی خواهم آورد ...
آیا اعلام خدا مبنی بر دوست داشتن بنده تواب و سفارش رأفت بر توابین به پیامبر (ص) و... اینگونه حکایت ها ، ابراز احساس خدا نیست و برانگیختن احساس بنده ها به سوی توبه نیست ؟

حکایت هایی که شنیدید چه تفسیری دارد ؟ در کدامیک با نا امیدی از نقش احساس در توبه ، دعوت به شهود به عنوان تنها راه شده ؟

وقتی شیطان رجیم از درگاه خدا رانده شد از خداوند طول عمر زیاد و ذریه ای به اندازه ذریه آدم خواست خداوند اجابت کرد و ابلیس ملعون بعد از اجابت خواسته هایش به خود خداوند قسم یاد کرد که ذریه آدم را گمراه خواهد کرد و... خداوند در پاسخ او گفت ، برو گمراه کن من هم در مقابل ، دری به نام توبه به روی آنها می گشایم .

این یعنی چی ؟

باز آ باز آ ،هر آنچه هستی باز آ
گرکافر و گبر و بت پرستی بازآ
این درگه ما درگه نومیدی نیست
صد بار اگر توبه شکستی بازآ

در کنار توجه دادن به علم و معرفت در کلیتش از جمله در خصوص اعمال مضره ، این همه بیانات احساس برانگیز به سوی توبه را چه بگوییم ؟ بی فایده است ؟

نه عزیزان .
حقیقت این است که همون ره به سوی شهود هم متأثر از توجه قلب و رقت آن است ، و چه بسا استدلالها که بی حکمت ، اثر بر عمل نگذاشته و عالمان بی عمل از آن برخواسته . و جایگاه حکمت ، قلب است .

" هر کس چهل روز در راه خدا اخلاص بورزد ، سرچشمه های حکمت از قلبش بر زبانش جاری می شود "

و زبان ، نه منظور تنها زبان کام است ، بلکه زبان فهم است .

پس باز هم اینجا عواطف برخواسته از فطرت خدادادی است که حتی ره به شهود هم می برد ، پس بی فایده ندانیمش بلکه به عکس .

[THEN]

[align=justify]عجب!!!!!


فرشته جان شما پست من رو خوندی عزیزم؟


چیزی که من گفتم در جهت عکس توبه کردن نبود

من در ابتدا گفتم که دارم همون پست بالهای صداقت رو با گویش خودم بیان می کنم. اصل صحبت من در تایید بازگشت از راه خطا بود، و بیشتر در مورد چگونگی بهتر و مفید تر انجام دادنش صحبت کرده بودم. و چگونگی رسیدن به شهودی که لازمه توبه پایدار هست.

و این شهود که به معنای بینا شدن چشم قلب و فطرت انسان هست، مسلما مختص پیامبران نیست!

اگر بخوام شهود رو بیشتر توضیح بدم، مثل اینه که ما هیچوقت غذایی که فاسد و بدبو شده رو نمی خوریم، و حتی کسی نمی تونه مجبورمون به خوردن کنه، چه برسه به اینکه میل داشته باشیم و پرهیز کنیم! گناه ها هم همین شکل هستند، تاریک و متعفن و بدبو. اما ما این غذاهای متعفن رو می خوریم، چون تعفنشون رو نمی بینیم و چون بوی نفرت انگیزشون رو حس نمی کنیم.
.
.
.
بصورت عملی تر اگر بخوام بگم، اینه که هر اتفاقی که در زندگیمون میفته رو کاملا بررسی و مجددا درک کنیم. و با بقیه ی حقایقی که تا حالا دریافتیم مقایسه کنیم و در کنار هم قرار بدیم ببینیم کدوم ها با هم جور در میان و کدوم ها نه ... تا به تدریج موفق به شهود دقیق تر حقیقت بشیم، و بر اثر چشیدن شیرینی "وجود"، در قدم برداشتن در راه حق با انگیزه تر بشیم، و این راه لحظه به لحظه پاک ترمون کنه و احساس ها و کنش ها و واکنش هامون "حقیقی" تر بشن (توضیح: حقیقی به زبون من می شه برگرفته از وجود و خالی از عدم). و به این شکل در راهی که به منظور طی کردنش خلق شدیم قدم برداریم.

و منظورم از "توبه احساسی" اشاره به مواردی بود که شخص تحت تاثیر احساسات در یک آن تصمیم می گیره که به یکباره از همه اشتباهاتش برگرده، و چنین و چنان کنه، ولی چون این حالت درش نهادینه نشده، و فقط برگرفته از احساس لحظه ایه، معمولا موفق نمی شه در این راه استقامت به خرج بده. و منظورم روشن کردن مسیری بود که به نهادینه شدن راه خیر و پاکی در انسان منتهی می شه.


[/align]

[بی دل]

5) چشاندن سختی عبادت به جسم خود در برابر لذت گناهان.

وای بر ما اگر عبادت را سخت و گناه را لذت بخش بدانیم:

روزي حضرت موسي بن عمران(ع) در راه به جواني بي ادبي برخورد كرد. آن جوان در كمال وقاحت و بي شرمي گفت: «اي موسي! من آنچه را خداي تو گفته به جا بياور، انجام نخواهم داد و آنچه را كه امر كرده ترك كنم، به جا خواهم آورد. از طرف من به او بگو كه تو هم به هر نحوي مي خواهي مرا عقوبت كن.» حضرت موسي(ع) از او صورت برگرداند و به راه خويش ادامه داد تا اين كه روزي در حال مناجات، خداوند متعال به او فرمود: «ما پيغام آن جوان را كه به تو داده بود تا به ما برساني شنيديم گرچه تو شرم داشتي كه آن پيغام را به ما برساني. از طرف ما نيز اين پيام را به آن جوان برسان و به او بگو ما تو را به عقوبتي مبتلاساخته ايم كه بالاتر از آن تصور نيست. اما اكنون درد آن را درك نمي كني. روزي درد آن را مي فهمي كه راه گريزي برايت نيست. حضرت موسي(ع) عرض كرد: پروردگارا! من آن جوان را بسيار سرحال و خرسند ديدم و در او هيچ گونه گرفتاري مشاهده نكردم. خطاب شد: اي موسي! هر گاه من به بنده اي غضب كنم، بزرگترين عقوبتي كه به او مي كنم، آن است كه لذت عبادت خود را از او مي گيرم تا در اثر عدم لذت از عبادت من را ترك عبادت كند و مستحق عقوبت دائم و خلود در آتش جهنم شود و اين جوان را به چنين عقوبتي مبتلانموده ام، ولي اكنون متوجه نيست و به زودي متوجه خواهد شد.(

[حسین پور]

با سلام.

اعضای محترم لطفا توجه کنید:

بارها تاکید شده است که از تکذیب پست دیگری پرهیز نمایید...چرا؟؟

زیرا تاپیک ها بخصوص این گونه تاپیک تخصصی ..به حاشیه می رود...

بهتر است بدون اشاره به درست و غلط بودن دیدگاه دیگری ما تنها نظر خود را ارائه دهیم و اگر نظر مخالفی نسبت به دیدگاه دیگری داریم بهتر است ما نظر درست را ارائه کرده و قضاوت را بر عهده خوانندگان قرار دهیم.. قطعا فردی با خواندن دو نظر متفاوت برترین آن را انتخاب خواهد کرد.

توجه>> پست هایی که بر حاشه مطلب اضافه کنند طبق قوانین تالار حذف خواهند شد. چند پست اخیر حذف شد.

لطفا در پایان تاپیک ایجاد شده ""منبع"" آن را قید نمایید حتی اگر آن مطلب ادامه داشته باشد.. و اگر نوشته شخصی خودتان است در زیر بدین گونه نوشته شود>> نویسنده:.........

در ضمن بالهای صداقت عزیز تاپیک بسیار مفیدی را ایجاد کردند امید است اعضا در ادامه بحث ایشان را یاری نموده و از مسائل حاشیه ای دوری کنند
با تشکر از شما

[بی دل]

همین که انسان فکر بازگشت به ذهنش خطور کند یعنی تلنگر ی از سوی خداوند برای مورد لطف و رحمت قرار گرفتن. یعنی:
یک قدم ماندست تا سر بر در خاکش نهم
و یعنی یک قدم تا وصال معشوق
و بدان که خداوند توبه پذیر و مهربان است.

"مفتون همدانى"
بارالها توبه كردم



خم شدم از بار عصيان، بارالها توبه كردم

گشتم از كرده پشيمان، بارالها توبه كردم


نفس، سركش; حرص، غالب; فكر، اندك; وهم، افزون

رفته ام دنبال شيطان، بارالها توبه كردم


رطب و يابس را نوشتى در كتاب خويش، قرآن

گر نخواندم بنده قرآن، بارالها توبه كردم


انبيا و اوليا گفتند هر خوب و بدى را

گر نمودم ترك آنان، بارالها توبه كردم


در اصول و در فروع دين اگر اهمال كردم

برخلاف حكم و فرمان، بارالها توبه كردم


گر به نفس خود ستم كردم و يا بر بندگانت

مى كنم من بعد جبران، بارالها توبه كردم


گر كه كردم ترك بيعت، اى خدا، معذور دارم

يا شكستم عهد و پيمان، بارالها توبه كردم


گر زدم بر خلق تهمت يا كه هستم اهل غيبت

يا كه بودم اهل بهتان، بارالها توبه كردم


از غرور و كبر، نافرمانيى گر سر زد از من

مست بودم، قول رندان، بارالها توبه كردم


بايدم برتر شوم من از مَلَك، امّا نگشتم

بل شدم بدتر زحيوان، بارالها توبه كردم


از در دربار شاهى گر شدستم من فرارى

آمدم با آه و افغان، بارالها توبه كردم


كاروان از پيش رفته، بار من افتاده در گل

مانده تنها در بيابان، بارالها توبه كردم


عذر بدتر از گناه است، از كه گريم وز كه نالم

خود شدم از اهل عصيان بارالها توبه كردم


راه بنمودى نرفتم، امر فرمودى نكردم

هستم از كرده پشيمان، بارالها توبه كردم


گر گنهكار و پليدم يا خطاكار و كثيفم

گويم اينك از دل و جان، بارالها توبه كردم


بارالها بنده «مفتون» را به اين جرم و گنه ها

عفو كن بر شاه مردان، بارالها توبه كردم

[بی دل]

امروز موقعی که قرآن را باز کردم بخوانم آیه زیبایی از قرآن دیدم:
(سوره فرقان آیات 75 تا وسط 77)
"و به آنهایی که میگویند: پروردگارا از همسر و فرزندانمان چشمان ما را روشن فرما و مارا پیشوای پرهیزگاران قرار بده، به پاداش صبری که کرده اند غرفه های بهشتی نصیبشان خواهد شد و در آنجا با درود و سلام مواجه خواهند شد. و جاودانه در آن بمانند چه نیکو جایگاهی و چه قرارگاه خوبی. بگو: اگر دعای شما نباشد پروردگار من چه توجهی به شما کند؟..."

خدایا قربانت شوم

سوره فرقان آیات 70 و 71:
"مگر کسی که توبه کند و عمل شایسته انجام دهد که در اینصورت خداوند بدیهایشان را به نیکیها مبدل کند و خداوند آمرزنده مهربان است. کسی که توبه کند و عمل شایسته انجام دهد به راستی به سوی خدا باز خواهد گشت"

[baby]

یه بیت شعره که اغلب ورد زبونمه و شرح حال خودم:

سُبحه بركف توبه برلب دل پرازشوق گناه معصيت را خنده مي‌آيد ز استغفار ما

اما برا اینکه نا امید نباشیم از توبه کردن (که خود بدترین گناهه) این بیت شعر رو هم تقدیم همه دوستان خداجو می کنم.

يا رب ار نگذري از جرم و گناهم چه كنم؟ ندهي گر به در خويش پناهم چه كنم؟

نا اميد از در رحمت به كجا بايد رفت يا رب از هر چه خطا رفت هزار استغفار


همه عمر اگر بنده كند معصيتش به يكي توبه ببخشد،كه غفور است ورحيم