تردید در تصمیم گیری

[araz44]

سلام
من پسر 28 ساله ای هستمفوق لیسانس عمران دانشگاه سراسری، تو یه شرکت عمرانی در حال کارم با حقوق نه چندان جالب (1.200 در ماه) .من حدود 9 سالی میشه که از یه دختر که هم دانشکده ای و بعضا همککلاسی من میشد خوشم اومده اما هیچ وقت به دلایل مختلف از جمله توان مالی . آینده مبهم کار و ... بهش چیزی نگفتم . منظورم اینه که باهاش حرف میزنم اما هیچوقت رابطه ما از حالت دوستی خارج نشدهو در طی این 9 سال چند بار بیرون از دانشگاه دیدمش باهم بیرون رفتیم اما در حد دوست خیلی معمولی و کاملا رسمی . نمیدونم که اون چه حسی نسبت به من داره. همین اواخر هم فرصتی پیش اومد وقتی به من گفت دنبال کار می گرده بهش پیشنهاد دادم تا در عرض یهک ماه آینده که کارای شرکت گسترش داده میشه بیاد و توی دفتر شرکت ما کار کنه. از طرف دیگه فرصت بسیار خوبی برای من پیش آومده تا بتونم دکتری خودم رو با بورسیه تحصصیلی عالی در امریکا بخونم.
عذابی که تو این 9 سال کشیدم الان چند صد برابر شده نمی دونم چیکار کنم، هیچ گارانتی نیست تا من با اون خانم رابطم جدی تر بشه و از طرف دیگه اگه روزی بفهمم که اون هم نسبت به من حسی داشته و من رفتم خودمو نمیبخشم . میدونم توی ایران با این وضعیت کار تا 30 سال آینده به جایی نمی رسم به همین دلیل هیچ وقت باهاش جدی نشدم و اگه شرایط مالی من اینطور باشه آینده ای برای من و او نخواهد بود اما نمی تونم از خیر اون خانم هم بگذرم کسی به خاطرش یک عمر تنها بودم.
راهنماییم کنید

[sahar.66]

سلام بشما، خوش اومدین
ببینین دختری که در عین دوستی معمولی ۹ سال ادامه بده و پیشنهادی از طرف مقابلش دریافت نکنه، اشتباه هست که بخواد به اون شخص فکر کنه .اگر روزی هم ضربه بخوره تاوان افکار و احساسات اشتباهی خودش رو پرداخت کرده.

اما شما..
هم به ازدواج فکر میکنین و هم فرصت تحصیلی و شغلی.
این دو تا رو نمیشه با هم به نحو احسن انجام داد.. باید بهش دونه دونه پرداخت.

چون ازدواج تصمیم مهمی هست و باید با تمرکز انجام بگیره.

از طرفی در این ۹ سال که گذشت ممکن بود اون دختر عروس بشه و بره .. پس اینجا بحث اراده شما هم وسط میاد که با حداقلی که بابت زحمتتون پرداخت میکنن در حد نامزدی هم قدم بر نداشتین.

شما باید بسنجین ببینین کدام امر فعلا برای آینده از نظرتون مهم تر هست.
. اگر در ایران در زمینه های دیگر خوددونو محک بزنین و وارد مشاغل پرسود بشین میتونین براحتی با این خانمم ازدواج کنین. لازم نیست دنبال شغل خاصی باشین بلکه درک نیاز جامعه و فراگیری یکسری مهارت ها کافی هست.

[Ye_Doost]

سلام

حقوق تون هم باتوجه به شرایط جامعه بد نیست. بقیه همین رو هم ندارند. میشه باهاش و با مقداری تعقل زندگی رو پایه ریزی کرد. قرار هم نیست شما همین فردا (بر فرض جواب مثبت گرفتن از این یا اون دختر) فورا ازدواج کنید. درضمن امکان داره همسر آینده تان هم شاغل باشه.

ولی ...
الان مهم ترین کار برای شما خلاص کردن خودتون از این وضعیت معلق بودن احساسی و فکری است. هر چه زودتر مستقیم یا با واسطه از احساس دختر خانم نسبت به خودتون مطلع بشید و بهتر اینکه ازشون خواستگاری کنید. حداقل بفهمید ایشون چه حسی نسبت به شما دارند؟ خودش کیه؟ خانواده اش کی و چطور هستند؟ شاید شوهر داره. شاید نامزد داشته باشه. شاید ... شما همینجور 9 سال واسه خودتون تو فکر و خیال دارید زندگی می کنید.


موفق باشید

[araz44]

سلام

حقوق تون هم باتوجه به شرایط جامعه بد نیست. بقیه همین رو هم ندارند. میشه باهاش و با مقداری تعقل زندگی رو پایه ریزی کرد. قرار هم نیست شما همین فردا (بر فرض جواب مثبت گرفتن از این یا اون دختر) فورا ازدواج کنید. درضمن امکان داره همسر آینده تان هم شاغل باشه.

ولی ...
الان مهم ترین کار برای شما خلاص کردن خودتون از این وضعیت معلق بودن احساسی و فکری است. هر چه زودتر مستقیم یا با واسطه از احساس دختر خانم نسبت به خودتون مطلع بشید و بهتر اینکه ازشون خواستگاری کنید. حداقل بفهمید ایشون چه حسی نسبت به شما دارند؟ خودش کیه؟ خانواده اش کی و چطور هستند؟ شاید شوهر داره. شاید نامزد داشته باشه. شاید ... شما همینجور 9 سال واسه خودتون تو فکر و خیال دارید زندگی می کنید.


موفق باشید

ممنونم از راهنمایی شما ، چیزی که هستش اینه که من ایشون رو هنوزم می بینم و میشناسم و می دونم که نه شوهر داره نه نامزد،چند روز یه بار باهاش حرف می زنم . فکر می کنم موضوع رو خوب توضیح ندادم من از طرفی یه آدم ایده آل گرا هستم یعنی به خاطر سختی هایی که در گذشته به خاطر شرایط بد مالی کشیدم نمی خوام که طرف هم این عذابو بکشه یعنی اگه همین الان هم جواب مثبت بگیرم ازش خیلی سختش خواهد بود که با من زندگی کنه شاید اون بپذیره اما من تحمل ندارم تا اون حسرت زندگی بهتر رو بکشه . اگه برم خارج از کشور و روزی بدونم که اون جوابش مثبت بوده چوم نمی تونم بیارمش پیش خودم چون ویزای من سینگل هست عذاب زیادی خواهم کشید . همیشه یه جای کارم میلنگه ایران شرایط مالی مناسبی ندارم و امریکا شاید شرایط رفاهیم بهتر بشه ولی کسی رو که می خوام رو ندارم.
بام ممنون

[araz44]

سلام بشما، خوش اومدین
ببینین دختری که در عین دوستی معمولی ۹ سال ادامه بده و پیشنهادی از طرف مقابلش دریافت نکنه، اشتباه هست که بخواد به اون شخص فکر کنه .اگر روزی هم ضربه بخوره تاوان افکار و احساسات اشتباهی خودش رو پرداخت کرده.

اما شما..
هم به ازدواج فکر میکنین و هم فرصت تحصیلی و شغلی.
این دو تا رو نمیشه با هم به نحو احسن انجام داد.. باید بهش دونه دونه پرداخت.

چون ازدواج تصمیم مهمی هست و باید با تمرکز انجام بگیره.

از طرفی در این ۹ سال که گذشت ممکن بود اون دختر عروس بشه و بره .. پس اینجا بحث اراده شما هم وسط میاد که با حداقلی که بابت زحمتتون پرداخت میکنن در حد نامزدی هم قدم بر نداشتین.

شما باید بسنجین ببینین کدام امر فعلا برای آینده از نظرتون مهم تر هست.
. اگر در ایران در زمینه های دیگر خوددونو محک بزنین و وارد مشاغل پرسود بشین میتونین براحتی با این خانمم ازدواج کنین. لازم نیست دنبال شغل خاصی باشین بلکه درک نیاز جامعه و فراگیری یکسری مهارت ها کافی هست.

ممنون از راهنمایی شما
اما همونطور که گفتم فکر نمی کنم با این اوضاع بتونم تا 20 30 سال آینده موقعیت اجتماعی مناسبی رو مرتبط با رشته کاریم به دست بیارم. از طرفی فکر می کنم دخترای امروزه بهتر متوجه شدن وقتی منی که شرایطم از هیچ لحاظ مناسب نیست چرا قدم اول رو بر نمی دارم شاید چون نمی خوام مسئولیتی رو بپذیرم که نمی تونم از عهدش بر بیام یا لااقل از عهدش کامل بربیام.
شایدم من زیاد سخت می گیرم همه چیز نباید از طرف من بی نقص باشه شاید طرف مقابل هم باید کار هایی بکنه شاید خدا رو از یاد بردم نمی دونم ...

[Ye_Doost]

سلام

ببینید چه چیزی برای شما اولویت داره و مهم تر هستش همون رو دنبال کنید. کار، مهاجرت و یا ازدواج.

"اگه همین الان هم جواب مثبت بگیرم ازش خیلی سختش خواهد بود که با من زندگی کنه شاید اون بپذیره اما من تحمل ندارم تا اون حسرت زندگی بهتر رو بکشه"
شما خیلی نگران حسرت کشیدن ایشون نباشید. اجبار که ندارند. اگر ببینند زندگی با شما براشون سخته بهتون جواب منفی میدند. خیلی راحت هم این کار رو می کنند.
همه مردم در زندگی یه چیزهائی رو دارند و خیلی چیزها رو ندارند. شما و ایشون هم مثل بقیه. این که دلیل ازدواج نکردن نمیشه. همینقدر که بتونید یه زندگی متوسط رو فراهم کنید کافیه. اگر شک دارید که امکانات مالی تان (یا هر دو نفرتان) کافی است یا خیر از بزرگتر های تان راهنمائی بگیرید.
(درضمن بزرگترین حسرت برای خانم ها بی شوهری است، بعد چیزهای دیگه )


"می دونم که نه شوهر داره نه نامزد"
این دلیل نمیشه که حتما به شما جواب مثبت بده. نگفتید که به شما علاقه داره؟ خودش گفته؟ خودتون فکر می کنید؟ ...

[بانوی آفتاب]

سلام

شما مطمئن هستید که اگه عقد کنید، ایشون نمی تونن به شما ملحق بشن؟ فکر نمی کنم ربطی به ویزای سینگل داشته باشه.. چون شما ویزای سینگل داری، ولی ایشون می تونه از طریق پیوست به همسر، به شما ملحق بشه و بتونه ویزا بگیره.. البته جزئیات دقیقش رو باید جستجو کنید تا اطلاع دقیقتری به دست بیارید..

ولی من به شخصه به عنوان کسی که شرایطش تقریباً مشابه شماست، نظرم اینه که مجرد برید بهتره.. دیگه اونجا همه ی وقت و تلاشتون رو می تونید صرفِ درس و دانشگاه و تحقیق و پژوهش و پیشرفت خودتون کنید و کسی نیست که دست و پاگیرتون باشه (البته ببخشید که اینطوری می گم) .. منظورم اینه که بهتر می تونید پیشرفت کنید و ...
و شاید بعداً موزد های بهتری هم سر راهتون قرار بگیره..

ولی اگه خیلی این خانم رو دوست دارید و فکر می کنید که این خانم می تونه شریک خوبی برای زندگیتون باشه و همه جوانب رو هم در نظر گرفته باشید، خب مقدماتِ آشنایی بیشتر رو فراهم کنید..

[فرهنگ]

سلام
همونطور که میدونی واسه بدست اوردن ی چیزی باید چیزی از دست بدی.با بررسی شرایط خیلی بهتر میتونی تصمیم بگیری. رفتن ب امریکا و دکترا گرفتن عالیه در کنار سختی های خاص خودش و نکته بعد از این شروع میشه : ایا میتونی همونجا کار کنی (که اکثرا افرادی که رفتن کار هم میکنن) یا نه میخوای برگردی و در توهم خدمت به کشور (با توجه به قضیه کاوه مدنی) چند صباحی رو بگذرونی و ازدواج و بقیه مسایل
اگر هم بمونی و تازه خانم قبول کنه و شما هم هفت خان رستم رو بگذرونی و خودت رو واسه دو شبفت کاری اماده کنی و مثل بقیه ادامه بدی و اخرش هم میشه مثل خیلی ها که
هشتشو.
.
.
اما واسه اینکه نه سیخ بسوزه و نه کباب اول ببین مایل به ازدواج هست یا نه اگر بود (که احتمال خیلی زیاد هست که باشه) فاز دوم مطرح کردن بورسیه هست اگر بتونی موافقتش رو واسه زندگی توی امریکا جلب کنی با کمک خانواده ها میتونید برید
یا اینکه خیلی مرام بذاره و دوسالی صبر کنه ک شما تو همون مجموعه یا بیرونش کاری پیدا کنید حتی نیمه وقتی با توجه به بورسیه بودن شما میشه برگشت و ازدواج کرد.
البته شرایط کار هست بورسیه رو باید مطالعه کنی چون بیشتر کشورها ویزای تحصیل که میدن نمیشه کار کرد.
حد وسطش همین مطلب اخر که عرض کردم وگرنه یا باید اینور بمونی و ... یا چمدونت رو اماده کن.
پیروز باشی

[araz44]

سلام

ببینید چه چیزی برای شما اولویت داره و مهم تر هستش همون رو دنبال کنید. کار، مهاجرت و یا ازدواج.

"اگه همین الان هم جواب مثبت بگیرم ازش خیلی سختش خواهد بود که با من زندگی کنه شاید اون بپذیره اما من تحمل ندارم تا اون حسرت زندگی بهتر رو بکشه"
شما خیلی نگران حسرت کشیدن ایشون نباشید. اجبار که ندارند. اگر ببینند زندگی با شما براشون سخته بهتون جواب منفی میدند. خیلی راحت هم این کار رو می کنند.
همه مردم در زندگی یه چیزهائی رو دارند و خیلی چیزها رو ندارند. شما و ایشون هم مثل بقیه. این که دلیل ازدواج نکردن نمیشه. همینقدر که بتونید یه زندگی متوسط رو فراهم کنید کافیه. اگر شک دارید که امکانات مالی تان (یا هر دو نفرتان) کافی است یا خیر از بزرگتر های تان راهنمائی بگیرید.
(درضمن بزرگترین حسرت برای خانم ها بی شوهری است، بعد چیزهای دیگه )


"می دونم که نه شوهر داره نه نامزد"
این دلیل نمیشه که حتما به شما جواب مثبت بده. نگفتید که به شما علاقه داره؟ خودش گفته؟ خودتون فکر می کنید؟ ...

خیلی از راهنمایی شما ممنونم.

[araz44]

سلام

شما مطمئن هستید که اگه عقد کنید، ایشون نمی تونن به شما ملحق بشن؟ فکر نمی کنم ربطی به ویزای سینگل داشته باشه.. چون شما ویزای سینگل داری، ولی ایشون می تونه از طریق پیوست به همسر، به شما ملحق بشه و بتونه ویزا بگیره.. البته جزئیات دقیقش رو باید جستجو کنید تا اطلاع دقیقتری به دست بیارید..

ولی من به شخصه به عنوان کسی که شرایطش تقریباً مشابه شماست، نظرم اینه که مجرد برید بهتره.. دیگه اونجا همه ی وقت و تلاشتون رو می تونید صرفِ درس و دانشگاه و تحقیق و پژوهش و پیشرفت خودتون کنید و کسی نیست که دست و پاگیرتون باشه (البته ببخشید که اینطوری می گم) .. منظورم اینه که بهتر می تونید پیشرفت کنید و ...
و شاید بعداً موزد های بهتری هم سر راهتون قرار بگیره..

ولی اگه خیلی این خانم رو دوست دارید و فکر می کنید که این خانم می تونه شریک خوبی برای زندگیتون باشه و همه جوانب رو هم در نظر گرفته باشید، خب مقدماتِ آشنایی بیشتر رو فراهم کنید..

سلام
بله می دونم برای گرفتن ویزای همسر ، باید ایشون کمتر از 21 سال داشته باشن
اما نکته مهتر اینه که وقتی واقع گرایانه دارم به قضیه فکر می کنم می بینم که اگه چیزی نگم هم واسهمن بهتره هم اون خانم. به نظرم کار درستی نیست وقتی تصمیمتو واسه رفتن گرفتی و همه چیو هم آماده کردی بیای بعد چندین سال بهش قضیه رو بگی اصلن گیرم که جوابش اوکی بود من نه می تونم زندگی دلخواه خودم رو داشته باشم ( منظور از دلخواه حداقل امکانات هست) و اگر هم بهش بگم و از ایران برم شاید زندگی اون خانم رو هم تحت تاثیر قرار بدم.
همون بهتر که هیچوقت هیچ اتفاق خاصی بین ما نیافته ، دیگه عادت شده ....
باز هم ممنون از نظرات شما

- - - Updated - - -

سلام
همونطور که میدونی واسه بدست اوردن ی چیزی باید چیزی از دست بدی.با بررسی شرایط خیلی بهتر میتونی تصمیم بگیری. رفتن ب امریکا و دکترا گرفتن عالیه در کنار سختی های خاص خودش و نکته بعد از این شروع میشه : ایا میتونی همونجا کار کنی (که اکثرا افرادی که رفتن کار هم میکنن) یا نه میخوای برگردی و در توهم خدمت به کشور (با توجه به قضیه کاوه مدنی) چند صباحی رو بگذرونی و ازدواج و بقیه مسایل
اگر هم بمونی و تازه خانم قبول کنه و شما هم هفت خان رستم رو بگذرونی و خودت رو واسه دو شبفت کاری اماده کنی و مثل بقیه ادامه بدی و اخرش هم میشه مثل خیلی ها که
هشتشو.
.
.
اما واسه اینکه نه سیخ بسوزه و نه کباب اول ببین مایل به ازدواج هست یا نه اگر بود (که احتمال خیلی زیاد هست که باشه) فاز دوم مطرح کردن بورسیه هست اگر بتونی موافقتش رو واسه زندگی توی امریکا جلب کنی با کمک خانواده ها میتونید برید
یا اینکه خیلی مرام بذاره و دوسالی صبر کنه ک شما تو همون مجموعه یا بیرونش کاری پیدا کنید حتی نیمه وقتی با توجه به بورسیه بودن شما میشه برگشت و ازدواج کرد.
البته شرایط کار هست بورسیه رو باید مطالعه کنی چون بیشتر کشورها ویزای تحصیل که میدن نمیشه کار کرد.
حد وسطش همین مطلب اخر که عرض کردم وگرنه یا باید اینور بمونی و ... یا چمدونت رو اماده کن.
پیروز باشی

سلام
شما دارین دقیقا حرف دل منو می زنین هر چیزی بهایی داره و باید پرداختش تصمیم خودم رو گرفتم به نظرم اگه چیزی نگم و زندگی جدیدی رو شروع کنم بهتره برای هردوی ما ...
خیلی خیلی خیلی ممنونم از شما