به نام خدا
چند روزیه می خوام که بیام همدردی وپست بگذارم ما یه چیزی مانعم می شه ، نمی دونم خجالته یا غرور.
از وقتی مدیر همدردی آن پست آخر را در تاپیک آلاچیق گذاشت ، خیلی با خودم در گیر شدم.
توی تصویر ذهنی اکثر دوستان اشاره به این مورد داشتند که در روابطم با دیگران مخصوصا نامحرم از یک اصولی پیروی میکنم.
شاید به خودم مغرور شدم و اینکه هیچ وقت از این بابت نگرانی نخواهم داشت.
اما متوجه شدم کافیه از نقطه صفر رد بشیم ، به مرو همه معادلات به هم می ریزه ، همین طور که الان که پست هام رو توی آلاچیق می خونم ، از خودم خجالت می کشم . که این ادبیات من در یک جمعی که نامحرم هم هست نبود.
با فرشته مهربان صحبت کردم ، و از اینکه نمی تونم دیگه به همدردی برم ، یه جوری که هم غرورم خدشه دار شده هم خجالت می کشم .
اتفاقا ایشون هم با نظر مدیر هم نظر بودند از اونجایی که اونها کارشناس هستند و از بیرون نگاه می کنند ، راحت تر متوجه یک سری از ایرادات می شوند اینکه خودشون فضای ایجاد تاپیک های خیانت و... را در عمومی بسته اند چگونه می شود که در تاپیک کل کل بستر رو برای اتفاقات ناخوشایند باز گذاشته اند.
فاجعه های زندگی از همین بی احتیاطی های کوچک رقم می خوره. پس باید بیشتر مراقب خودمون باشیم.
هر کسی می تونه مرتکب خطا بشه ، مهم اول پذیرشه وبعد از اون مراقبته .
اولش با احساس خیلی بدی شروع کردم به نوشتن ، اما الان احساس سبکی دارم.
اول از خودم عذر خواهی می کنم سپس از سایر دوستان .
نوشته اصلی توسط بی نهایت
علاقه مندی ها (Bookmarks)