تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز

[narges]

سلام دوستان

هر کسی حداقل یک بار تو زندگیش کار خوب انجام داده چه ایمان داشته باشه چه نداشته باشه اما دلیل کار خوب هر چیزی می تونه باشه گاهی وجدانمون ما رو وادار می کنه گاهی کسی رو دوست داریم و براش کاری انجام می دهیم و گاهی برای رضای خدا
اما گاهی هم برای جلب توجه و در اصطلاح دینی ریا کارانه کار خوب انجام می دهیم .
حالا سوال من این است چه طوری انسان می تونه خالص باشه و فقط برای رضای خدا کار کنه؟ خواهش میکنم هر کسی هر راهی که به نظرش مفید هست یا تجربه کرده را توضیح بده تا من و هر کسی که فکر می کنه گاهی این مشکل براش پیش میاد بتونه از اون استفاده کنه.
خیلی ازتون ممنونم

[shad]

این مسئله ای که شما مطرح کردین رسیدن بهش خیلی سخته مخصوصا برای کسانی که بیشتر ریا کار بودن.
من نمیدونم چطور میشه خالص شد اما می دونم چطور میشه فهمید کاری رو خالصانه انجام دادیم، خودمون تنها کسی هستیم که می تونیم این رو بفهمیم. از روی احساسی که پیدا می کنیم و لذتی که می بریم..
یک جمله از دکتر علی شریعتی خوندم فکر کنم اگه اشتباه نکرده باشم این بود « خداوند عابد عاشق می خواهد نه مشتری بهشت» (امیدوارم اشتباه نکرده باشم ) این جمله، خیلی زیباست یعنی حتی برای رسیدن به بهشت هم نباید کاری انجام داد، حتی این نیت هم نیت خالصانه ای نیست، فقط به خاطر خدا اونقدر که گرو کشی نکنیم که مثلا من فلان کار رو می کنم در عوض خدایا فلان کار رو برایم انجام بده، یا منت نگذاریم که خدایا من تمام این کارها رو به خاطر تو کردم! دیگه ریا و کلک و نقشه و حقه و ... بماند.
من وقتی احساس می کنم برای انجام کاری یکی از احساسهای ذکر شده رو دارم اون کار رو انجام نمی دم، چون دیگه لذتی برام نداره، و یه جورایی می خوام خودم رو تنبیه کنم.
همه انسانها اشتباه می کنن اما خیلی بهتره که این اشتباه ها از روی نادانی یا ناآگاهی انسان باشه و نه از روی دانش و سیاست و منفعت، لااقل در مورد اول کمتر شرمنده خدا می شیم.

[narges]

با تشکر از شاد به خاطر جواب خوبشون .
اما به نظر من خیلی آرمان گرایانه بود. مثلا به نظر من به خاطر بهشت کار کردن هم خودش خیلی خیلی خوبه و البته سخت.مثلا در محیط کار وقتی رئیسمان از ما می خواهد که فلان کار را اینگونه سمبل کنیم تا کارمان زود تحویل داده شود در حالی که می دانیم نوعی کم کاری است چند نفر از ما به خاطر خدا جلوی رئیسمان می ایستیم یا لااقل با آرامی نشان می دهیم که با نحوه عملکردش مخالفیم . چند نفر از ما حاضر می شود کارش را به خاطر این مسائل از دست بدهد.البته من به کسانی که محتاج کارشان هستند حق می دهم. اما کسانی هم هستند (مخصوصا خانم ها)مثل من که از نظر مالی محتاج کار نیستند اما جهت راحت تر زندگی کردن کار می کنند.اینان هم حاضر نیستند از ترس جهنم یا عشق به بهشت کارشان را از دست بدهند. حالا از دوستان می خواهم تا بگویند آدم چگونه می تواند ایمانش را قوی کند تا وسوسه پول و قدرت و شهرت او را نفریبد؟ من خیلی ها را می بینم که در جامعه فریب این وسوسه ها را خورده اند (شاید خود من هم )
هر کسی هر نظری دارد مشتاقانه منتظر شنیدنش هستم.

[دانه]

سلام
من هم خيل يدوست دارم توي اين بحث مشاركت كنم
فكر مي كنم براي خالص بودن بايد عاشق بود. كمتر افرادي هستند كه واقعاً عاشق خدا هستند و به معناي واقعي تسليم او. خيلي از ماها فقط از روي ترس از خدا و عقوبت كارها از خداوند تعريف كرده و يا او را شكر مي گوييم. شايد اگر كمي نگاه واقع بينانه و با صداقت داشته باشيم درمي يابيم كه براي خيلي از چيزهاي بي ارزش دنيا خيلي بيشتر از خدا ارزش قائليم و حاضريم با كمال وقاحت انها را به خدا به راحتي ترجيح دهيم. در چنين حالتي نمي توان انتظار داشت كه خالص بود.
نمي توان عاشق خدا بود چون فلان چيزها را به ما داده و فلان چيزها را از ما نگرفته و يا اينكه هميشه با ماست. واقعاً بايد او را به معناي واقعي دوست داشت. حضرت سجاد(ع) در حديثي در مورد اينكه نمي تواند خداوند را از روي نشانه هايي كه توسط خداوند به وجود آمده اند و همگي به او محتاج هستند بشناسد.
ما روش شناخت خدا و عشق ورزيمان از پايه به اشتباه است. براي همين است كه براي خالص بودن لنگ مي زنيم و موفق نمي شويم.
عاشق خدا بودن يعني چشم و دل به همه چيز و همه كس بستن. البته نه اينكه تارك دنيا بشي و بگويي اگر خدا را بخواهي بايد زندگي نكني. برعكس اگر خدا را مي خواهي فقط او را بخواه و ديگر هيچ. باقي همه بي ارزش است. البته فقط يك عارف خدادوست مي تواند معني اين جملات را با حقيقت محض درك كند و حس كند كه چطور مي تواند وجود بيكران را عشق ورزي كند و چه بي ارزش است ديگران و اشيا و چه بي معناست ريا و رياكاري.

[مدیرهمدردی]

سلام
موضوع بسیار جالبی را شروع كردید.
دوستان هم نظرات قشنگی ارائه می دهند كه ابعاد چنین مسئله ای را روشن می كند. مرتب این موضوع را دنبال می كنم و از آن استفاده می كنم. دوست دارم خودم هم شركت كنم.

[دانه]

جناب مدير
وقتي خمير نان را با دست ورز بيشتر دهي و بيشتر آن را بپروراني نان بهتري به تو مي دهد.
حرف حرف مي آورد و نظر نظر
با تبادل نظر است كه مي توانيم پندارهاي پنهاني ذهنمان را كه از نظرمان دور است استخراج كرده ، ان را بپرورانيم و به شكل محصول مفيد ارائه كنيم.
من نيز بسيار خرسند مي شوم تا شما هم در اين مباحث مشاركت كنيد.

[narges]

جناب مدير
وقتي خمير نان را با دست ورز بيشتر دهي و بيشتر آن را بپروراني نان بهتري به تو مي دهد.
حرف حرف مي آورد و نظر نظر
با تبادل نظر است كه مي توانيم پندارهاي پنهاني ذهنمان را كه از نظرمان دور است استخراج كرده ، ان را بپرورانيم و به شكل محصول مفيد ارائه كنيم.
من نيز بسيار خرسند مي شوم تا شما هم در اين مباحث مشاركت كنيد.

آفرین به این تفکر پویا و زیبا

[erfan25]

سلام

به عقیده من خالصی و ناخالصی در ذات آدمهاست ، البته میشه این صفت رو انسان در وجود خودش پرورش بده ولی نیاز به تکرار و تمرین و ممارست داره ، اولا باید این رو بدونیم که تنها کسی که خالص حقیقی است خداست و همه انسانها در وجودشون ناخالصی هست پس ما باید سعی کنیم این ناخالصی ها رو کم و در صد خصلت نیکو رو بالا ببریم . پیش نیاز این امر هم توکل به خدا ونداشتن توقع از خلق خداست ، مشکل ما انسانها اینه که وقتی می خوایم کاری انجام بدیم حتی قبل از اینکه اون کار تموم بشه به این فکر می کنیم که این کار در اذهان عمومی چه انعکاسی داره و منتظر تشویق یا نظرات مردم می مونیم ، خود این باعث میشه که ما از هدف اصلیمون یعنی رضای خدا دور بشیم و به رضای خلق خدا راضی باشیم البته گاهی وقتا نیتمون هم خدایی هست اما دوست داریم که بندگان خدا رو هم خوشحال کنیم وکار خیری برای اونها انجام بدیم اما به نظر من وقتی که این طرز فکر یعنی خوشحال کردن بندگان خدا هم بیشتر از حد بهش اهمیت داده بشه اولا انسان ممکنه تو این راه در شناخت افراد خوب و نیازمند اشتباه کنه و ثانیا ممکنه که از هدف اصلیش یعنی رضایت خداوند دور بشه و کم کم کارهاش سبقه ریا به خودش بگیره ...... انشاءالله بعدا بیشتر صحبت می کنیم

[مدیرهمدردی]

سلام
یه راهكار عملیاتی ساده شاید این باشه كه یك كارهای مثبت اما بسیار كوچكی طراحی كنی و در این طرح هدفت این باشه كه هیچ كس متوجه این كار مثبت شما نشود.(یعنی هدف بیشتر از اینكه بزرگی كار مثبت مد نظر باشد، گمنامانه انجام دادن آن مهم باشد.)
مثلا ااگر شما خیلی گوشت های درون خورشت را دوست دارید. حالا بدون اینكه كسی سر سفره متوجه بشود. وقتی خورشت را استفاده می كنید، سعی كنید گوشتهای كمتری درون ظرف خود بریزید، یا ظرفهایی كه به نظر میرسه تعداد گوشتهای آن بیشترهست را با ظرافت طرف دیگر سفره بچینید.
در واقع شما از چیزی كه دوست داشتید به فرد دیگری هدیه كردید، بدون اینكه او یا دیگران متوجه شوند، در ضمن هدیه خیلی كوچك هست و در مراحل اول فشار زیادی به شما نمی آید.

[دانه]

در مورد مثالي كه زديد بحث توقع پيش مي آيد كه فرد با انجام خرده كارهاي از خود گذشتگي به مرور متوقع شده و احساس مي كند كه با اين كارها نه تنها چيزي در زندگيش عوض نشده بلكه شايد قرار باشد كه هيچ پاداشي براي آن نگيرد. نمي توان انتظار داشت كه تمامي افراد از روي خلوص نيت و بدون چشم داشت كار خير انجام دهند اگر چنين بود خدواند هيچگاه مرحله پاداش و جزا را براي انسان قرار نمي داد. هر كدام از ما كه دقت كنيم مي بينيم كه نسبت به كارهاي خوبي كه انجام مي دهيم هر كدام به نوعي توقعات داشته و انتظار داريم كه برآورده شود.