غصه ی نداشتن خونه!

[یک زن امیدوار]

با سلام.Amiranشما رو بسيار عالي راهتمايي كردن،حتما بخونيد وبه كار ببريد...
واما...من حرف ديگه اي با شما دارم،چون شرايطي مشابه شرايط شما رو تجربه كردم! واونم اينه كه بايد سعي كنيد در طول زندگيتون به اين كه ديگران راجع به شما چي فكرميكنن،ايده آلهاي ديگران براي شما چيه،ومسائلي از ايندست كاملا كم توجه باشيد...
ببين دوست عزيز،ممكنه الان خونه اي بخري وبعدها مجبوربشي بفروشي!ممكنه بحران مالي پيش بياد ومجبور شي خونه اي در محله اي پايين تر اجاره كني،و هزاران هزار ممكنه ي ديگه! و هميشه در همه ي اين شرايط مردم ممكنه هزاران حرف،هزاران فكر وهزاران قضاوت بكنن.اما ايا اين قضاوتها در زندگي شما اثر مثبتي داره؟اصلا ازكجا ميدونيد كه در ذهن بقيه راجع به شما وشرايطتون چي ميگذره؟
در حقيقت اين ترس ونگراني خود شماست،اين ناشي از عدم اعنماد به نفس لازم در زندگيتونه.
وقتي مدام ميترسيد كه ديگران به خاطر وضعيت زندگي در خانه ي پدريتون ووضعيت الانتون چي راجع به شما فكر ميكنن در حقيقت نشانه اي از خلايي هست كه در وجود شماست.بگرد واون خلا رو پيدا كن...

موفق باشي

[دختر بهار]

دوستای عزیزم واقعا از حرف هاتون ممنونم. حتی از دعواهاتون! چون میدونم دارین درست میگین. به قول شما من میدونم راه چیه اما نمی تونم بهش عمل کنم.
به پیشنهاد رهن قبلا هم فکر کرده بودم. راستش ماشین رو نمیتونیم بفروشیم. چون واقعا بهش نیاز داریم. اما یه مقدار سهام داریم و یه مقدار هم سکه که می تونیم بفروشیم. آره رهن خیلی بهتره. حداقلش میدونیم پولمون پس انداز مونده. با فکر رهنم آرامش بیشتری می گیرم. هر چند رهن هم خودش کلی پول میخواد! و این پول راکده و...
بگذریم. با حرفاتون آروم شدم. حداقلش می فهمم که دارم ناشکری می کنم! دارم حرص الکی می خورم. دارم...
یه حرف هم به شما بگم آقا "بچه مثبت" عزیز. حرفتون رو قبول ندارم. دخترای پولدار شاید بعدها تو زندگی کمی سخت بتونن با مسایل مالی کنار بیان. اما قطعا عشق زیادی داشتن یا اصلا دید بالایی داشتن که حاضر شدن با آقایی که شرایط مالیش پایین تره ازدواج کنن. و هیچ چیز به اندازه ی این عشق و این همراه شدن زیبا نیست. تو زندگی همیشه چیزی پیدا میشه که یکی از طرفین احساس ناراحتی کنه. هیچ میدونید سر همین غصه ی نداشتن خونه من و همسرم چقدر به هم نزدیک تر و همدل تر شدیم؟! باباش میخواست با این کار به ما ضربه بزنه. اما غافل از این بود که پسرش اونقدر سر این موضوع به من نزدیک تر شد که خونواده اش جرات ندارن کوچکترین تضعیف شخصیتی در مورد من جلوی همسرم انجام بدن و برا یک عمر اونو از خودشون دور کردن. البته انصافا اهل این برنامه ها نیستن. ولی بالاخره تو هر خونواده ی شوهری اگر شوهر پشت زنش نباشه اونا دنبال پیدا کردن یه باگ! برای ایرادجویی از عروس هستند.
بنابراین دخترای پولدار اگر مردهای با سطح مالی پایین تر ی رو انتخاب کردن، واقعا بخاطر خودش اونو انتخاب کردن. این چیزیه که تو این دوره زمونه کم پیدا میشه!
از اینم بگذریم!
حال روحیم خیلی بهتر شده. داریم با همسرم روی یه کار دوم کار میکنیم. ولی ازتون میخوام بازم به حرفاتون ادامه بدین که کامل از این حال و هوا بیام بیرون! همونطور که تو اون تاپیک دیگه هم گفتم تجربه نشون داده روحیاتم فوق العاده متغیرن!

[دختر بهار]

من که گفتم روحیاتم خیلی متغیره! دوباره داغون و به هم ریخته ام!
کافیه کوچکترین نکته ی منفی در مورد خونه به گوشم برسه تا به هم بریزم. یه واحد مسکن مهر داریم که یکی دو ماه دیگه تحویلمون میدن. اونا هم که هیچکدوم جای خوبی نمی سازن. تو یه منطقه ی بی آب و علف پشت کوه دقیقا ساختن! هم مشکل رفت و آمد به داخل شهر و سر کارمون رو داریم. و هم خیلی برام آبرو ریزی میشه فامیلم بیان دیدنم(آخه فامیلم یکی از شهرهای اطراف زندگی میکنن) و بعد ببینن اینجا زندگی میکنم! یه شب بابام زنگ زد و از موضوع اجاره نشین بودن من ابراز ناراحتی کرد. بعدش تا صبح گریه کردم! آخه بابامو خیلی دوست دارم و براش خیلی ارزش قائلم. فرداش بعد از کلی حرص خوردن و تلاش همسرم برای آروم کردنم به مامانم زنگ زدم و ازش خواستم با بابا صحبت کنه و بهش بگه اینقدر حرص نخوره، من که خوشبختم. من که مشکلی ندارم. اینهمه جوون دیگه اجاره نشینن. اینهمه جوون دیگه دارن تلاش میکنن خونه بخرن. اما مامانم در عین مهربونی و سادگیش گفت: خب آخه دلیل ناراحتیش اینه که میگه در شان خونواده ی ما نبود دخترمون بره اجاره نشینی. با این حرفم دوباره آتیش گرفتم.
تمام وقت... تماااااام وقت فکرم درگیر این جریان خونه است. همش با خودم تکرار میکنم وای اگه بریم اون خونه مسکن.مهر که آبروم میره فامیلم بیان ببینن کجا زندگی میکنم. وای اگه اجاره هم رفتیم که هم کلی پولمون هدر رفته و هم باز پشت سرمون حرفه.
دوستای گلم ممکنه شما بگین بی خیال حرف مردم شو. منم اینا رو خیلی تمرین کردم. اما بخدا نمی تونم. بخدا سخته. روم تاثیر میذاره. تا یه کم آروم میشم و یه نفر یه چیزی میگه دوباره به هم میریزم.

[maryam123]

دختر بهار عزیز سلام

بهتره قبل از هر چیزی دیدی رئالیسم (واقع گرا) به زندگی داشته باشیم و نه ایده آلیسم (آرمان گرا)

تا وقتی در ذهنت فقط به ارمان گرایی فکر کنی همین حس و حال رو خواهی داشت.

خب..چه خبر خوبی..مبارک باشه مسکن...اما تو خوشحال نیستی !
چقدر دلم میخواست جای تو بودم !

چقدر دلم میخواست خونه منو حتی توی بیقوله آباد بهم میدادن..!
اونوقت با افتخار به فک و فامیل و همه و همه (که 99 درصدشون شمال نشین شهرن) میگفتم دیدن بالاخره ما هم صاحب خونه شدیم !؟

میدونی ما چقدر دست و پا زدیم که بتونیم مسکن مهر بگیریم.هر کجای این کره خاکی که بشه ! اما خب نشد..



خانومی

شما حسابی منفی نگری.یعنی چشمت فقط بدیها رو میبینه.جای دور از شهر و جای بی آب و علف و ... رو میبینی

اما مستقل شدن....راحتی از اجاره و خانه به دوشی....صاحب خانه شدن...رفتن توی خونه نوساز...آب و هوای خوب اطراف تهران رو نمیبینی !

به نظرم شما کلا بیخیال خونه و ...بشو.دنبال راهکار باش برای تغییر دیدت به زندگی.

دقیقا این دید ارمان گرایی رو مشخصه که خانواده ات هم دارن.خیلی مودبانه به خانوادت بگو راجع به مشکل مسکن دیگه باهات صحبتی نکنن.این اعصاب خوردیها مطمئنا در زندگی مشترکت تاثیر میذاره.(نا محسوس و خورد خورد )

دوست داشتن پدرت به جا.بایدم دوستش داشته باشی.کیه که پدر و مادرشو دوست نداشته باشه؟

اما نذار این دوست داشتن خللی در زندگیت ایجاد کنه.
خیلی وقتها پدر و مادرها از روی دوست داشتن کارهایی میکنن که دشمنای ادم هم با ادم نمیکنن(منظورم خانواده شما نست.دارم بدترین حالتش رو مثال میزنم)

میگی مادرم در عین سادگی و مهربونیش فلان حرف رو زد.میدونی این حرف مادرت چقدر برای زندگیت و خودت مضره؟

مگه ماها که اجاره نشینیم مثلا در شان مون بوده؟! یا از اول بختمون رو با اجاره نشینی گره زده بودن؟!

خانومی

از تکنیک توقف فکر استفاده کن.به افکار منفی یه "نه" محکم بگو...نذار هجوم بیارن سمتت.

[دختر بهار]

ممنونم مریم جان. بین خوندن حرفات اشکام ریخت. نمیدونی چه دردی رو دلمه. حرفای تو رو همه قبول دارم اما نمی تونم بهش عمل کنم. اگه بدونی چه زندگی قشنگی داریم. اگه بدونی با همسرم چقدر خوشیم. ما بعد سال ها سختی به هم رسیدیم. برا همین همه چی زندگیمون برامون شیرین و عاشقانه است. الان هم حدود 1 سال میگذره اما بازم هیچی برامون تکراری نشده. خیلی بهونه و دلیل برا خوش بودن داریم. ولییییییییییییییییییییییی یییییییییییی موضوع خونه چنان منو به خودش مشغول کرده که شاید باورت نشه. دقیقا زمانی که همسرم با ذوق ازم میخواد بریم با هم قدم بزنیم من میگم نه دلم گرفته. میشینه کنارم و سعی میکنه آرومم کنه. اما من بساط گریه ام راه میفته ومیگم تا خونه ی دلخواهمون رو نخریم من آروم نمیشم. اونوقت اونم دلش میگیره طبیعتا!!!!!!!
میترسم با این بهونه گیری هام آخرش مرد صبور و با روحیه ام رو هم به هم بریزم.
این حرفت هم نکته ی خوبیه ها. نکنه من از بس تو فکرای منفی خودمو غرق کردم هر دم دلم میگیره و موضوع خونه رو تو ذهنم تحلیل میکنم. ولی بالفرض هم که من روحیاتم رو مثبت کنم، اصل مشکل که حل نشده! خونه ای که ازش بدم میاد(مسکن.مهر)، حرف فامیل که قطعا هست. ووووو
آره اینو قبول دارم که خونواده ام خیلی ایده آل گرا هستند. ولی تا بهشون اینو میگم، میگن خب هر کس یه جوره. ما از اول تو خونواده مون اینجوری بوده که همه خونه از خودشون داشتن! اینجوری باز من آتیش میگیرم!

[یک زن امیدوار]

دختر بهار عزيز...
قبلا پستي برات نوشتم،تميدونم بهش توجه كردي يا نه...
امروز ميخام از يه زاويه ديگه باهات صحبت كنم،از ديد يه آدم كه خونه داره!فكر ميكني خونه داشتن يا نداشتن چقدر در خوشيها وناراحتي هاي من اثر داشته؟چقدر به واقع منو خوشبخت تر كرده(نسبت به زماني كه مستاجر بودم)؟چقدر در من حس موفقيت وپيشرفت ايجاد كرده؟خالصانه بايد بگم كه پاسخ تمام اين سوالات فقط يك كلمه است:هيچي!
بهت گفتم بگرد واون خلا رو پيدا كن،maryam123خيلي خوب راهنماييت كرد،ايده اليست بودن!اما به جز اين به نظر من مشكل ديگه اي هم هست توجه زياد به نظرات وتفكر ديگران...
اين كه ميخاي داشته هات با معيارهاي ديگران يكي باشه!(در حاليكه اصلا مطمئن نيستي معيارهاي ديگران چيه!)،تو همين اطرافيانم ميتونم برات حداقل 10 مورد رو مثال بزنم كه در آرزوي همون مسكن مهر هستن كه شما ازش ناراضي هستي!
دنياتو بزرگ كن،از اين مقايسه ها خودتو نجات بده،از فرصتهات استفاده كن،همين كه در يك سال تونستي صاحب خونه بشي يعني اين زندگي استعداد رشدوپيشرفت خيييييلي زيادي داره،از اين استعدادها استفاده كن،نذار شور وشوق همسرت در نطفه خفه شه اين برات خيلي سنگين تر از نداشتن خونه تموم ميشه،پالسهايي كه به همسرت ميفرستي سرشار از نارضايتي و ناراحتيه!فكر ميكني يك مرد تا چقدر ميتونه تحمل كنه!آيا دوست داري صاحب خونه بشي ما همسرت تبديل بشه به مردي افسرده و بي اعتماد به نفس؟

اين شعرو زياد شنيديم:شكر نعمت تعمتت افزون كند...............اين فقط يك بيت نيست،پر از مفاهيم روانشناسه،توجه به داشته ها،ياد آوري اونها،همه وهمه تبديل ميشه به انگيزه براي ساختن بهترينها.
اماكفر نعمت(درست كاري كه متاسفانه شما ميكني)،باعث تخريب شخصيت،كاهش اعتماد به نفس،فوكوس بي مورد روي مسائل نه چندان مهم ميشه.
فكر ميكنم ميدوني راه حلش چيه،فقط بايد كمر همت ببندي....
موفق باشي

[دختر بهار]

ممنونم عزیزم. حرفاتون همه درسته. الان با حرفاتون آروم شدم. اما دقیقا میدونم تا از جو این حرف ها و این حس ها و بخصوص فکر کردن به دلخوشی های همسرم خارج بشم، دوباره این افکار میاد سراغم. برا همین همش دلم میخواد یکی برام حرف بزنه. البته حرفایی مثل حرفای شماها که توش نکات منطقی باشه.

[یک زن امیدوار]

هر وقت كه افكار منفي سراغت اومد به جاي كسب نوازش منفي با گريه و ابراز ناراحتي،به سراغ همسرت برو و با هم از خاطرات خوبتون بگيد،وقتي پيشنهاد بيرون رفتن داد همراهيش كن(حتي اگه حوصله نداشتي)،جملات مثبت بنويس و روي آينه ي ميز آرايش،درب يخچال وغيره بچسبون،سرتو با كارهايي كه دوست داري گرم كن،هر روز از خدا به خاطر داشتن حداقل يك نعمت در زندگيت تشكر كن،دفتري تهيه كن ودرش ارزوهاتو به شكلي كه صاحبشون هستي يادداشت كن،مدام از زندگي خوبي كه با همسرت داري جلوي خانواده ات تعريف كن...
ببين گلم خيلي راحته،اما بايد بخاي وتلاش كني...
موفق باشي

[دختر بهار]

آخه گلم با افکار مثبت داشتن چی حل میشه؟ حرف مردم و خونه ی مسکن.مهر و خونه ی کوچیک و غیره. همه ی این شرایط بد که سر جاشونن! فقط این منم که انگار خودمو گول زدم و آرومم!

[maryam123]

خانومی میشه بگی با داشتن افکار منفی چی حل میشه؟!