آهی تو! چرا ناراحتی؟ چرا اضطراب داری؟ چرا استرس داری؟ چرا اعتماد به نفست رو از دست دادی؟ چرا احساس می کنی که هیچ نیتی و هیچ دلیلی برای ادامه نداری؟ تو خیلی بزرگی اون قدر که حتی نمی تونی فکرش را بکنی.
این متن رو تا آخر بخون تا بهت ثابت کنم.
همین ناراحتی که بعضی اوقات به خاطرکارهایی که کردی یا حرف هایی که زدی سراغت می آد. همین ناراحتی هایی که ممکنه گاهی اوقات باعث شد که حتی از خودت بدت بیاد. یه نشونه است. همه اینا یعنی تو هنوز خوبی. قلبت هنوز پاکه و روحت هنوز آرومه. اگه این طور نبودی بی خیال می شدی و اصلا کارهای بدت رو نمی دیدی که بخوای به خاطرشون ناراحت باشی. اگه غمگینی نشونه اینه که قلب صافت تحمل سیاهی رو نداره. پس دیگه چرا از خودت ناراحتی؟
همین که متوجه کارهایی شدی که باید نمی کردی.
همین که ناراحت شدی. همین که پشیمون شدی. باید خوشحال باشی و خدارو شکر کنی که دلت هنوز سفیده و می تونی لکه های سیاه رو روشن ببینی. پیچ و خم زندگی باعث می شه که تو خوابت نبره. باعث میشه تا اگه چشمات بسته شد و خوابت برد. پیچ وخم بیدارت کنه. پس خدارو شکر کن که توی یه جاده پرپیچ و خم رهات نکرده. اون می خواسته که صداش کنی. فراموشش نکنی. اون صدات رو دوست داره. پس صداش کن. خدایا.......
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (Bookmarks)