با سلام خدمت دوستان
من مشکلی دارم که تا به حال به هیچ کس نگفتم و گفتنش اینجا هم خیلی برام سخته.ماههاست دارم با خودم کلنجار میرم چه جوری مطرحش کنم.ولی واقعا نیاز به یک همدم دارم.من دختری 27ساله ام،مهندس عمران از دانشگاه تهران.4سال پیش وقتی برای کار وارد یک شرکت شدم با آقایی آشنا شدم که بسیار بهش علاقمند شدم چون واقعآ همونی بود که میخواستم و منتظر درخواست ازدواج ازش بودم که فهمیدم متاهله و یک بچه 3ماهه داره و بمن نگفته بود.وقتی این موضوع رو فهمیدم دنیا رو سرم خراب شد.باورم نمی شد.اول تصمیم گرفتم دیگه اون شرکت نرم ولی فکر کردم و گفتم این اتفاق ممکنه بازم جای دیگه تکرار شه بهتره بمونم و سخت جوابشو بدم و به کارم ادامه بدم.ولی نتونستم ازش دل بکنم بخصوص که مدام بهم ابراز علاقه می کرد و منهم که هیچ وقت دوست پسر نداشتم و همیشه سرم به درس بود این همه توجه برام خیلی لذت بخش بود.البته خیلی سعی کردم ازش فرار کنم.محل کارم رو عوض کردم،ازش خواستم تمومش کنیم ولی هر روز رابطمون صمیمی تر شد.اون هم منو خیلی دوست داره و تا حرف جدایی میاد گریه و زاری میکنه.حالا وا قعا احساس بد بختی میکنم.نه راه پس دارم نه راه پیش.خیلی بهش علاقمندم ولی عذاب وجدان راحتم نمیذاره.زنش مریض شده.3ساله که با هم قهرند و فقط به خاطر بچه زیر یه سقفن.من به خاطر اون بچه هم خیلی ناراحتم.اون چه گناهی کرده که باید بی پدر یا بی مادر بزرگ شه.همه در عذابن.خانواده زنش هم مشکلات روحی پیدا کردن.البته بهش شک نکردن و فکر می کنن اون مشکل روحی و افسردگی داره که با زنش اینقدر سخته.از طرفی هم دلم واسه خودم می سوزه که چه جوری باید پا رو دلم بذارم.هرکاری کردم نتونستم ازش دل بکنم پون واقعا مهربون و صبوره.برام یه دوست واقعیه.بخصوص اینکه من آدم گوشه گیری هستم و به این زودیها با کسی نمیجوشم ولی اون برام همه چیه.ما هر لحظه باهم در ارتباطیم و هر روز همدیگرو می بینیم.اصلا تصور اینکه ازش جدا شم رو نمی تونم بکنم ولی میدونم که اشتباهه.از صبح که پا می شم تا شب دارم به این زندگی بد و بدبختیم فکر می کنم تا شب.باور کنید تو این چهار سال یه روز شاد نبودم.همش میگم چرا باید سرنوشت من اینجوری می شد.چرا خدا یه آدم مجرد رو سر راهم قرار نداد.چرا کسی که همه ویژگیهای مورد نظرم رو داشت و انقدر هم دوستم داشت و سر راهم قرار گرفت متاهل بود.کاش هیچ وقت ندیده بودمش.کاش تا آخر عمر تنها می موندم.یه موقعی دلم می خواد بمیرم یا خودکشی کنم که این مشکل با نبود من حل شه.ولی دلم واسه خانوادم می سوزه که اونها باید داغدار من شم.خیلی زندگی بدی دارم.کارم همش شده غصه و گریه.اون هم همینطوره.شدیم 2تا آدم افسرده.نمی دونم چیکار کنم.توانایی در اومدن از این رابطه رو ندارم.با این همه غصه باید تو خونه وانمود کنم مشکلی ندارم که کسی چیزی نفهمه.زندگیم نابود شده.اون مدام میگه درستش میکنم.میگه من دیگه نمی تونم با زنم زندگی کنم و فقط نمی دونم چه جوری به خانوادم بگم.نمی دونم باید چیکار کنیم؟واقعا درمونده ام.فقط از خدا میخوام کمکم کنه.خودش می دونه من هیچ وقت نمی خوام زندگیه کسی رو نابود کنم.خودتون رو جای من بذارین.راحت قضاوت نکنید.من برای پول یا هرچیز دیگه عاشقش نشدم.اونم همینطور.چون زنش از نظر سنی همسن منه و از نظر مالی هم بسیار ثروتمنده.بدون تعصب و تهمت کمکم کنید.ببخشید طولانی شد.
نوشته اصلی توسط همزبان
علاقه مندی ها (Bookmarks)