انتقاد پذیر نیستم و از این مسئله رنج میبرم.

[sadat71]

سلام .
وقتتون بخیر
متأسفانه من فردی انتقاد ناپذیرم و افراد نزدیک خانواده بارها این مسئله را به من متذکر شدند. خودم هم قبول دارم که انتقاد ناپذیرم و از این مسئله واقعا رنج میبرم اما نمیدونم چطور با این مسئله برخورد کنم که کمتر اذیت بشم .
تا فردی بهم چیزی رو بیان میکند که باب میلم نیست و یا رفتارنامناسب و کارهای اشتباهم را به من یادآوری میکند,موضع میگرم و صد تا توجیه غلط!میاورم که به اون ثابت کنم نه من اینطور نیستم با اینکه در واقع بیشتر صحبتهای طرف مقابلم رو قبول دارم :(
اما همیشه این استدلال منفی رو دارم که اگر آنها ازمن انتقاد کنند و من خودم رو تبرئه نکنم شاید در نظر آنها حقیر شوم و یا از چشمشان بیفتم.
فکر میکنم یکی از دلائل انتقاد ناپذیری من این هست که فکر میکنم با هر انتقاد اطرافیانم جایگاهم را نزد آنها از دست میدهم و آنها به چشم دیگری به من نگاه میکنند.
متأسفانه من به دیدگاه دیگران نسبت به خودم خیلی اهمیت میدهم که از این مسئله هم بسیار زیاد در رنج و عذاب هستم.
واقعا دوست دارم این خصوصیتهای بد اخلاقی را کنار بگذارم.
ممنون میشم من را راهنمایی کنید .

[sabz]

با سلام
به نظر من این موضوع بر میگرده به تأیید شدن شما در دوران کودکی توسط اطرافیان(اگه اشتباه نکنم)و از خود راضی بودن شما.
هیچ اتفاقی نمی افته و هیچ کس هم به این مسله حتی فکر هم نمیکنه که تحقیر شدید. پس نیازی به اثبات خودتون نیست و به جای موضع گیری یه کم به انتقادات فکر کن.
اوایل سخته ولی در دراز مدت برات عادی میشه.
موفق باشی

[باغبان]

سلام

مبعث مردی از جنس فولاد ، که فقط خدا را شناخت ، مبارک.

ما در مقابل پروردگار ، کسی نیستیم که بخوایم از انتقاد کسی ناراحت بشیم.

[meinoush]

اگه انتقاد سالم و محترمانه دل ازرده ات می کنه احتمالا به اعتماد به نفس ربط داره
اگه دلت ازرده نمی شه اینکه نوشتی خودت رو توجیه می کنی ایرادی نداره. اما انتقادات رو کاملا در نظر داشته باش و در اولین فرصت بهشون در عمل رسیدگی کن اگه واقعا وارد هستن
در مورد اشخاص خیلی نزدیک مثل همسر هم نباید همه اش خودت رو توجیه کنی. گاهی که خیلی حق داره باهاش ملایم باش

موفق باشی

[پری وش]

سلام


برخی از رفتارهای ما ریشه در کودکی دارن.


مثلا ممکنه کودک دچار اضطراب باشه و برای رهایی از اون، به تخیل پناه ببره و شخصیت خیالی و تصوری خود ایده آلی رو در ذهن خود خلق کنه
و تصور کنه که خودش همون موجود ایده آله تا مثلا کمی آرامش پیدا کنه.


حالا اینجاست که مشکلات شروع می شن.


فردی که قصد می کنه به خود ایده آلی جامه عمل بپوشونه، محتاج و تشنه کسب جلال و عظمت می شه و به فردی کمال طلب تبدیل می شه.


این کمال طلبی خصوصیاتی را در فرد بوجود می آورد که یکی از اونها اینه:


چون خود ایده آلی کامل و بی عیب و نقص است، عطش و اجبار و میلی در فرد ایجاد می شود که در هر زمینه ای از هر لحاظ کامل و بی عیب و نقص گردد.


این میل به بی نقص بودن باعث میشه از هرگونه انتقادی به شدت نارحت بشه.
چون فکر می کنه با پذیرش این انتقاد از خود ایده آلی سقوط می کنه و پایین میاد!!


مجبور کردن خود به ایده آل شدن، درام بزرگ زندگی ماست.


اما اگه از این کمال گرایی دست برداریم و خود رو مجبور نکنیم که ایده آل باشیم، و خود رو همونطوری که هستیم دوست بداریم، دیگه از انتقاد ناراحت نمی شویم.


بپذیریم که یک انسان معمولی هستیم.


از معمولی بودن وحشت نداشته باشیم.

لازم نیست فرد خاصی باشیم تا بتونیم خودمون رو دوست بداریم.

با وجود ضعف هامون خودمون رو دوست بداریم.

دست از مقایسه کردن خود با دیگران برداریم و به خاطر آنچه که هستیم به خود عشق بورزیم.

اگه خود را با حسن ها و عیبهای خود بپذیریم، انتقادها ناراحتمون نمیکنند.



در مورد خویشتن دوستی مطالعه کنید.


اگه خود رو دوست بداریم، اعتماد به نفس پیدا می کنیم و نظر خودمون برامون مهم میشه نه نظر دیگران.


وقتي كه ما مدام نگران حرف مردم هستيم و دائم سعی می کنیم ديگران رو خوشحال كنيم ، آرامش فكري خود رو از دست می دهیم، چرا که هر طور رفتار کنیم، هميشه عده اي هستند كه ايراد بگيرند.


رسيدن به آرامش زماني مقدور مي شه كه ما فكر كردن به حرف هاي مردم رو متوقف كنيم.


بنابراین:


اگه ما خود را به همین شکل که هستیم قبول داشته باشیم و همینطوری خود را دوست بداریم، دیگه از خودمون توقع عالی ترین بودن رو نخواهیم داشت و از انتقاد ناراحت نمی شویم.


بعلاوه اگه خودمون رو باور داشته باشیم و دوست بداریم، احساس رضایت داریم و دیگه به تایید دیگران هم نیاز نداریم چون خودمون، خود رو تایید می کنیم.


برعکس اگه به تایید دیگران نیازمند باشیم خود رو مجبور می کنیم عالی باشیم تا اونها ما رو تحسین کنند و به جای اتکا به نفس ، متکی به دیگران میشویم.