برای خوشبختی روانشناسی کافی نیست

راستش به نظرم با این نگاه، زندگی یه کم سخت میشه... همش مجبوره آدم زندگیشو مقایسه کنه با خط کش غیر قابل انعطافی که درجه بندیهاش خیلی روشن نیست و هیچ جوری هم قابل کالیبره دستی نیست!! ...
مدام باید به این فکر کنی این کار درسته؟! فلان کار بیخود نیست؟! در راستای هدفم دارم حرکت می کنم؟!... چطور دل می بندم وقتی باید از دست بدم؟! ...

این روزها فکر می کنم یاد مرگ و یاد جدایی های طاقت فرسا، شیرینی زندگی رو به کام آدم زهر می کنه ...

بله حق با شماست
همیشه هر چیزی به لحاظ اهمیتش نیاز به آگاهی و دقت زیادی دارد.
گاهی چندین متر را می خواهیم راحت طی کنیم و سوار الاغی می شویم و افسارش را در دست می گیریم و در حالی که چرت می زنیم به مقصد می رسیم.

گاهی هم می خواهیم به مانند خلبانی هواپیمایی را به کشوری در آنطرف کره زمین هدایت کنیم.
مسلم اولی بسیار ساده و دومی بسیار سنجیده و مشکل هست. اما به همین اندازه هم اهمیتش متفاوت هست.

زندگی را گاهی چند سال در نظر می گیریم محدود به (پرانتز تولد - مرگ)، این زندگی چه سخت و چه راحت محدود هست.
لیکن اگر زندگی واقعا جاویدان باشد و پس از تولد بنا باشد تا بی نهایت زندگی کنیم. نیاز به حسابگری داریم.


واقعیت اینست چون ما هیچ وقت از بچگی یاد نگرفته ایم به زندگی بسان یک مسئله خطیر و دائمی نگاه کنیم و سرسری به بازی با آن مشغول بوده ایم ، وقتی متوجه می شویم که خیلی مهم هست و ما آمادگی نداریم، بدیهی هست می ترسیم و نگران می شویم.
اما وقتی شروع به یادگیری روش جدید زندگی می کنیم. تازه لذت پرواز را می آموزیم. و هر چه بالاتر می رویم ، آنچه که امروز برایمان بزرگ و مهم هست ، کوچکتر می شود.

متن آخرعین حقیقته،حقیقت زندگی هممون.
بعضیامون هنوز مشغول بازی هستیم وشاید مرگ پایان این بازی باشه برامون،و بعضیامون قبل از اینکه اجل به این بازی پایان بده خودمون با واقعیت روبرو میشیم.حتی اگه بترسیم اگه مضطرب بشیم...
هرچند بازی زندگی راحت تر میگذره تا خود زندگی!ولی رسیدن به حقیقت هم کار هرکسی نیست!